Ζώδια και μυθολογία

ΚΡΙΟΣ

Κυβερνήτης του Κριού είναι ο Άρης. Ο Άρης για τους αρχαίους Έλληνες είναι ο Θεός του πολέμου, αυτός που αγωνίζεται σε κάθε μάχη, αυτός που του αρέσει ο πόλεμος και θέλει πάντα να κερδίζει. Οι Κριοί πολλές φορές θυμίζουν με την συμπεριφορά τους τον μυθικό αυτόν θεό του Ελληνικού Πανθέου, αυτόν τον ατρόμητο και δυναμικό Θεό που δεν αφήνει μάχη χωρίς την συμμετοχή του.

 

ΤΑΥΡΟΣ

Η Αφροδίτη είναι ο κυβερνήτης πλανήτης του Ταύρου. Κατά την αρχαία ελληνική μυθολογία, η Αφροδίτη είναι η Θεά που αντιπροσωπεύει την ομορφιά και τον έρωτα. Σε αυτήν τείνουν να μοιάσουν όσοι ανήκουν στο ζώδιο του Ταύρου με την αναζήτηση του έρωτα να είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που τους εντάσεις στην λίστα με τα πιο ερωτικά ζώδια.

 

ΔΙΔΥΜΟΙ

Κυβερνήτης των Διδύμων είναι ο Ερμής. Για τους αρχαίους Έλληνες, ο Ερμής είναι ο Θεός που μεταφέρει ειδήσεις και νέα. Ο Δίας, ο βασιλιά των θεών τον έχρησε προσωπικό αγγελιοφόρο του καθώς οι ικανότητες του γοργοπόδαρου Θεού στην επικοινωνία δεν έχουν αντάξιό τους. Οι Δίδυμοι είναι αρκετά πονηροί και, όπως ο Θεός Ερμής, καταφέρνουν να ξεγελάσουν και να πείσουν τους άλλους να κάνουν αυτό που εκείνοι θέλουν.

 

ΚΑΡΚΙΝΟΣ

Κυβερνήτης του Καρκίνου είναι η Σελήνη. Εξαιτίας των φάσεων της Σελήνης, ένας Καρκίνος μπορεί να αλλάζει διάθεση πολύ συχνά, ακόμη και αρκετές φορές μέσα στην ίδια ημέρα. Την Σελήνη τιμούσαν οι αρχαίοι Έλληνες ως Θεά που όπως πίστευαν είναι κόρη δύο Τιτάνων, του Υπερίωνα και της Θείας.

 

ΛΕΩΝ

Κυβερνήτης του Λέοντα είναι ο Ήλιος. Τον Ήλιο λάτρευαν οι αρχαίοι Έλληνες ως Θεό και τον φανταζόντουσαν ως έναν όμορφο νεαρό με χρυσό φωτοστέφανο ο οποίος οδηγούσε το χρυσό του άρμα από την Ανατολή ως την Δύση καθημερινά. Οι Λέοντες μοιάζουν με τον βασιλιά ο οποίος οργανώνει σωστά το βασίλειό του ώστε να μπορέσουν όλοι να ζήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα.

 

ΠΑΡΘΕΝΟΣ

Κυβερνήτης της Παρθένου είναι όπως και των Διδύμων, ο Ερμής. Στο ζώδιο όμως αυτό ο Ερμής είναι περισσότερο πρακτικός και λιγότερο επικοινωνιακός χωρίς ωστόσο κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι στερείται ικανοτήτων του λόγου κάποιος Παρθένος, ίσα ίσα που εδώ ο λόγος μπορεί να έχει περισσότερο λογικά επιχειρήματα. Ο Ερμής για τους αρχαίους Έλληνες είναι ο αγγελιοφόρος του Δία, είναι αυτός που για χάρη του βασιλιά των Θεών μεταφέρει τα μηνύματά του και παράλληλα επιστρέφει στον Θεό ειδήσεις που έχει μάθει και έχει αναλύσει από τον κόσμο.

 

ΖΥΓΟΣ

Κυβερνήτης του Ζυγού είναι όπως και του Ταύρου η Αφροδίτη. Η Αφροδίτη για τους αρχαίους Έλληνες είναι η Θεά της ομορφιάς και του έρωτα, είναι αυτή που αναζητούνε όλοι στην ζωή τους και αυτή που έχει εξουσία πάνω σε όλους όσους την αναζητούνε. Η Αφροδίτη κάνει τους Ζυγούς να χαρακτηρίζονται για την ομορφιά και την χάρη τους.

 

ΣΚΟΡΠΙΟΣ

Κυβερνήτης του Σκορπιού είναι ο Πλούτωνας. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία ο Πλούτωνας είναι ο θεός του Κάτω Κόσμου αυτό που συνδέεται με τον θάνατο και την αναγέννηση σε μία νέα μορφή. Ένας από τους δυνατότερους θεούς καθώς εξουσιάζει και βασιλεύει σε έναν ολόκληρο κόσμο στον οποίο όλοι αργά ή γρήγορα ταξιδεύουν.

 

ΤΟΞΟΤΗΣ

Ο Τοξότης έχει για κυβερνήτη του τον Δία. Κατά τους αρχαίου Έλληνες ο Δίας είναι ο βασιλιάς των θεών και ο κυρίαρχος του ουρανού. Πρόκειται για τον δυνατότερο θεό ο οποίος πήρε την εξουσία από τον πατέρα του ύστερα από την τιτανομαχία με την βοήθεια των υπολοίπων θεών. Στην αστρονομία είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος,, ένας αέριος γίγαντες που αν ήταν λίγο μεγαλύτερος θα μπορούσε να γίνει αστέρι. Σαν το Θεό Δία οι Τοξότες είναι φιλελεύθεροι, πολύ αισιόδοξοι, εύθυμοι, γεμάτοι ζωντάνια και ενεργητικότητα.

 

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ

Κυβερνήτης του Αιγόκερου είναι ο Κρόνος, ο οποίος για τους αρχαίους Έλληνες είχε την εξουσία του κόσμου πριν από τον γιο του Δία και τους άλλους Θεούς, παίρνοντάς την δραπετεύοντας από τα Τάρταρα που τον είχε κλείσει ο πατέρας του ο Ουρανός με την βοήθειά της μητέρας του της Γης και καταφέρνοντας χτύπημα στον Ουρανό με το δρεπάνι που του έδωσε η Γη πέτυχε να του κόψει τα γεννητικά όργανα και να του πάρει την εξουσία του κόσμου.

 

ΥΔΡΟΧΟΟΣ

Κυβερνήτης τους είναι ο πλανήτης Ουρανός. Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία, ο Ουρανός είναι ο πρώτος που είχε την εξουσία του Κόσμου, και ήταν αυτός που πρώτο γέννησε η Γη μόνη της, χωρίς να ενωθεί με κάποιον άλλο, και ήταν τόσο μεγάλος όση και αυτή ώστε στην συνέχεια να γίνει το ταίρι της.

 

ΙΧΘΕΙΣ

Κυβερνήτης των Ιχθύων είναι ο Ποσειδώνας. Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία ο Ποσειδώνας είναι ένας από τους δυνατότερους Θεούς στον οποίο έλαχε το βασίλειο της θάλασσας για να εξουσιάζει δεν έπαψε όμως ποτέ να διεκδικεί από τον Δία τον βασίλειο των ουρανών καταστρώνοντας σχέδια συχνά με την βοήθεια και άλλων θεών για να του πάρουν την εξουσία χωρίς ωστόσο να καταφέρει ποτέ κάτι τέτοιο.

 

moira

Read Full Post »

Οι μύθοι των ζωδίων

Ο μύθος του Κριού
Ο αστερισμός του Κριού ήταν γνωστός στους Αιγύπτιους, τους Βαβυλώνιους και τους Έλληνες. Όλοι τον ονόμαζαν Κριό στη γλώσσα τους και συμβολιζόταν με το κριάρι. Ο αστερισμός θεωρούνταν το κριάρι που μετέφερε το Φρίξο και την Έλλη, παίρνοντας την ονομασία του από τον αντίστοιχο ελληνικό μύθο.
Ο Αθάμας ήταν Βοιωτός βασιλιάς που βασίλευε στην περιοχή της Κορώνης, γιος του Αίολου και εγγονός του Έλληνα, γιου του Δευκαλίωνα. Ο Αθάμας παντρεύτηκε τρεις φορές. Η πρώτη του γυναίκα ήταν η Ωκεανίδα Νεφέλη, με την οποία έκανε δύο παιδιά, το Φρίξο και την Έλλη. Αργότερα ο Αθάμας εγκαταλείπει τη Νεφέλη και παντρεύεται την Ινώ, κόρη του Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης. Από αυτό το γάμο γεννήθηκαν δύο γιοι, ο Λέαρχος και ο Μελικέρτης. Η Ινώ ζηλεύοντας τα παιδιά της Νεφέλης αποφάσισε να τα σκοτώσει και σκέφτηκε ένα πονηρό τέχνασμα. Πείθει τις γυναίκες του τόπου να ψήσουν κρυφά από τους άντρες τους τους σπόρους του σταριού που θα έσπερναν. Φυσικά δε φύτρωσε τίποτε.
Ο Αθάμας έστειλε τότε ανθρώπους να συμβουλευτεί το μαντείο των Δελφών. Αλλά η Ινώ δωροδόκησε τους απεσταλμένους κι αυτοί έδωσαν στον Αθάμαντα μια τρομερή απάντηση. Είπαν ότι ο θεός, για να σταματήσει τη σιτοδεία, απαιτούσε τη θυσία του Φρίξου στο βωμό του Δία. Ο Αθάμας αναγκάζεται να συμμορφωθεί με τη δήθεν απαίτηση του μαντείου και ο Φρίξος (μαζί με την αδελφή του, σύμφωνα με ορισμένες εκδοχές) οδηγούνται στο βωμό για τη θυσία. Η Νεφέλη θέλοντας να σώσει τα παιδιά της, τους στέλνει ένα χρυσόμαλλο κριάρι, δώρο του Ερμή. Το μαγικό κριάρι σήκωσε τους δύο νέους ψηλά στον αέρα, απομακρύνοντάς τους από τον κίνδυνο και πέταξαν προς τα ανατολικά.
Κατά το ταξίδι της διαφυγής τους η Έλλη έπεσε από το κριάρι και πνίγηκε στη θάλασσα που από τότε ονομάστηκε Ελλήσποντος. Ο Φρίξος συνέχισε φτάνοντας στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, στην Κολχίδα όπου βρισκόταν ο βασιλιάς Αιήτης. Εκείνος τον καλοδέχτηκε και τον πάντρεψε με την κόρη του Χαλκιόπη. Ο Φρίξος θυσίασε το κριάρι που τον έφερε μέχρι εκεί στο βωμό του Δία και χάρισε το δέρμα του στον Αιήτη, που το αφιέρωσε στον Άρη και το κρέμασε σε μια βελανιδιά σε ένα ιερό δάσος του θεού. Το μαγικό δέρμα (=δέρας) το φυλούσε ένας δράκος που δεν κοιμόταν ποτέ. Αυτό είναι το «χρυσόμαλλο δέρας» για το οποίο αργότερα γίνεται η Αργοναυτική εκστρατεία.
Το χρυσόμαλλο κριάρι είχε γεννηθεί από τους έρωτες ενός θεού με μια θνητή. Ο θεός ήταν ο Ποσειδών που ερωτεύτηκε τη Θεοφάνη, κόρη του βασιλιά Βισάλτη από τη Θράκη. Τη Θεοφάνη κυνηγούσαν πολλοί μνηστήρες, έτσι ο Ποσειδώνας την πήγε στο νησί Crumissa (όνομα άγνωστο και ίσως παραφθαρμένο από την παράδοση). Όμως οι μνηστήρες ανακάλυψαν το κρησφύγετό τους και ξεκίνησαν να τη βρουν. Ο Ποσειδώνας, για να τους ξεγελάσει, μεταμόρφωσε τους κατοίκους του νησιού σε πρόβατα, τη Θεοφάνη σε μια όμορφη προβατίνα κι ο ίδιος έγινε τράγος. Οι μνηστήρες, όταν έφτασαν στο νησί, δε βρήκαν παρά κοπάδια κι άρχισαν να τα σκοτώνουν. Βλέποντας αυτό ο Ποσειδώνας τους μεταμόρφωσε σε λύκους. Ο ίδιος, ως τράγος, ενώθηκε με τη Θεοφάνη και της χάρισε ένα γιο, το κριάρι με το χρυσόμαλλο δέρμα.

 

Ο μύθος του Ταύρου
Ο αστερισμός του Ταύρου ήταν γνωστός στην αρχαιότητα από τους περισσότερους λαούς. Οι Αιγύπτιοι τον συσχέτιζαν με το θεό Όσιρη και τον ιερό ταύρο, ως σύμβολο γονιμότητας και ευρωστίας. Οι Έλληνες τον ονόμασαν ταύρο συνδέοντάς τον με τον πανάρχαιο μύθο της αρπαγής της Ευρώπης από το Δία.
Η Ευρώπη ήταν κόρη του Αγήνορα, γιου του Ποσειδώνα και της Λιβύης, κόρης του Έπαφου, γιου του Δία από την Ιώ. Ο Αγήνορας βασίλευε στη Συρία, στη φοινικική πόλη Τύρο, ενώ ο αδερφός του Βήλος ήταν βασιλιάς της Αιγύπτου.
Ο Δίας ερωτεύτηκε την Ευρώπη μια μέρα που έπαιζε ξέγνοιαστη με τις φίλες της. Για να την πλησιάσει, μεταμορφώθηκε σε έναν άσπρο σφριγηλό ταύρο, που η ανάσα του ξέχυνε μια γλυκειά μυρωδιά ζαφοράς. Η Ευρώπη σαγηνευμένη από την ομορφιά του ταύρου, ήρθε κοντά του και άρχισε να τον χαϊδεύει. Ο ταύρος είναι ήμερος και γονατίζει μάλιστα αφήνοντας την κόρη να ανέβει στην πλάτη του. Τότε σαν αστραπή αρχίζει να τρέχει προς τη θάλασσα ενώ η Ευρώπη τρομαγμένη γαντζώνεται στα κέρατά του και φωνάζει βοήθεια. Όμως το ζώο σκίζει τα κύματα ακάθεκτο.
Ακολουθούμενοι από θεϊκή συνοδεία Τριτώνων και Νηρηίδων φτάνουν στο νησί της Κρήτης, όπου οι Εποχές είχαν ετοιμάσει το νυφικό κρεβάτι στο Δικταίο Άντρο. Κατά μια άλλη εκδοχή ενώθηκαν κοντά σε μια πηγή στη Γόρτυνα, κάτω από πλατάνια, που σε ανάμνηση αυτών των ερώτων κράτησαν το προνόμιο να μη χάνουν ποτέ τα φύλλα τους.
Από την ένωση της με το Δία, η Ευρώπη γέννησε τους ήρωες Μίνωα και Ραδάμανθυ καθώς και το Σαρπηδόνα. Ο Ζεύς ανέθεσε την προστασία της στο γίγαντα Τάλω. Της έδωσε επίσης ένα σκύλο, που καμία λεία δεν μπορούσε να του ξεφύγει και μια φαρέτρα, που τα βέλη της δεν αστοχούσαν ποτέ.
Αργότερα η Ευρώπη παντρεύτηκε με το βασιλιά της Κρήτης, τον Αστερίωνα, γιο του Τέκταμου, που δεν είχε παιδιά και υιοθέτησε τους γιούς της από το Δία. Μετά το θάνατό της η Ευρώπη τιμήθηκε με θεϊκές τιμές, ενώ ο Ταύρος, τη μορφή του οποίου είχε πάρει ο Δίας, έγινε αστερισμός και τοποθετήθηκε ανάμεσα στα σημεία του ζωδιακού κύκλου.
Ο Μίνωας θεωρείται ο πρώτος βασιλιάς που εκπολίτισε τους Κρήτες, δίδαξε την καλλιέργεια της γης και εισήγαγε τη λατρεία του Ταύρου στην Κρήτη. Ο Ταύρος θεωρούνταν σύμβολο υγείας, ακμαιότητας και γονιμότητας και του αποδίδονταν ηλιακές ιδιότητες. Στις λατρευτικές γιορτές των αρχαίων Κρητών, ο Ταύρος-Ήλιος ενώνεται με την ιερή Αγελάδα-Σελήνη εξασφαλίζοντας την ευημερία, την ειρήνη και την καρποφορία για τους ανθρώπους και τη γη.
Άλλη μια διάσταση των εορτών αυτών ήταν ο καθορισμός της έναρξης της σποράς καθώς και άλλων γεωργικών εργασιών που γίνονταν με βάση τις κινήσεις του Ήλιου και της Σελήνης. Στον αστερισμό του Ταύρου ελάμβανε χώρα η εαρινή ισημερία περίπου από το 4000 πχ. και για 2000 χρόνια μετά. Ο Μίνωας βασίλευσε με πραότητα και δικαιοσύνη κι έδωσε στους Κρήτες εξαιρετικούς νόμους εμπνευσμένους από τον ίδιο το Δία. Στο Ραδάμανθυ που φημιζόταν για τη σοφία και τη δικαιοσύνη του, αποδίδουν την οργάνωση του κρητικού κώδικα που χρησίμευσε ως υπόδειγμα στις ελληνικές πόλεις. Μετά το θάνατό τους, πήγαν στα Ηλύσια Πεδία και τοποθετήθηκαν στον κάτω κόσμο ως δίκαιοι κριτές των ψυχών, μαζί με τον Αιακό. Το όνομα του Μίνωα έγινε κατόπιν τίτλος που έφεραν πολλοί βασιλείς της Κρήτης.
Ο Αγήνορας είχε τρεις γιους από την Τηλέφασσα, το Φοίνικα, τον Κίλικα και τον Κάδμο. Όταν ο Δίας άρπαξε την Ευρώπη, ο Αγήνορας έστειλε τους γιους του να τη βρουν. Περιπλανήθηκαν σε διάφορους τόπους της Ελλάδας κατά τη μάταιη αναζήτηση της αδελφής τους και ίδρυσαν πληθώρα ελληνικών πόλεων. Ο Φοίνικας έδωσε το όνομά του στην περιοχή της Φοινίκης, ο Κάδμος ίδρυσε τις Θήβες και ο Κίλικας την Κιλικία. Άλλες αποικίες περιλαμβάνουν τη Θάσο και τη Θράκη. Μερικοί μυθογράφοι ταυτίζουν το Φοίνικα με τον Αγήνορα και του δίνουν ως γιους τον Κίλικα, τον Κάδμο και το Θάσο.
Ο Ταύρος εμπεριέχει τους αστρικούς σχηματισμούς των Πλειάδων και των Υάδων και γειτονεύει με τον αστερισμό του Ωρίωνα. Σιγά-σιγά και κάτω από την επιρροή των αντίστοιχων μύθων του Ωρίωνα, των Υάδων και των Πλειάδων, ο Ταύρος αποδόθηκε ως ένα από τα ζώα που κυνηγά ο Ωρίωνας και συσχετίστηκε με την ιδέα του μαινόμενου, επιτιθέμενου ζώου χάνοντας ένα μέρος από την έννοια της πραότητας, της ειρήνης και της γονιμότητας που είχε αρχικά. Επίσης μεταγενέστερα συσχετίστηκε με το μύθο του Μινώταυρου και της Πασιφάης και του αποδόθηκε ζωώδη φύση, ερμηνεύοντας μάλιστα το μύθο ως ανθρωποθυσιαστικό. Πασιφάη όμως ήταν ένα ακόμη όνομα για τη Σελήνη, όπως αναφέρουν πολλοί αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, όπως ο Παυσανίας. Η ένωση της Πασιφάης και του Ταύρου είχε να κάνει με την αρμονική ένωση του Ήλιου και της Σελήνης και όχι με τη γέννηση κάποιου τέρατος. Η ερμηνεία του μύθου του «Μινώταυρου» έχει σήμερα αποδοθεί εντελώς παραπλανητικά σε σχέση με την πραγματική αρχαία ερμηνεία.

O μύθος των Διδύμων
Ο αστερισμός των Διδύμων σχετίζεται με το μύθο των Διόσκουρων (Διός κούροι, γιοι του Διός), του Κάστορα και του Πολυδεύκη. Τα ονόματα τους δηλώνουν την αχώριστη αδελφική φιλία ακόμη και σήμερα. Δεν είναι οι μοναδικοί που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν Διόσκουρους. Επίσης έτσι ονομάζονταν και τιμώνταν οι ήρωες – ιδρυτές της Θήβας Ζήθος και Αμφίων, γιοι του Διός και της Αντιόπης. Όμως οι πιο γνωστοί Διόσκουροι είναι οι δίδυμοι Κάστωρ και Πολυδεύκης.
Σύμφωνα με την επικρατέστερη παράδοση ο Δίας μεταμορφωμένος σε κύκνο ενώθηκε στο βουνό Ταΰγετο με τη Λήδα, γυναίκα του Τυνδάρεω, βασιλιά της Σπάρτης. Τη ίδια νύχτα η Λήδα ενώθηκε και με τον άντρα της κι από τα παιδιά που γεννήθηκαν ο Πολυδεύκης και η Ελένη θεωρήθηκαν παιδιά του Διός ενώ ο Κάστωρ και η Κλυταιμνήστρα παιδιά του Τυνδάρεω. Μια παραλλαγή του μύθου θέλει τα παιδιά να βγαίνουν από δυο αυγά που γέννησε η Λήδα.
Όμως μια αρχαιότερη παράδοση αναφέρει τη Νέμεση ως μητέρα της Ελένης. Ο Δίας ερωτεύεται τη Νέμεση, μια από τις κόρες της Νυκτός, που προσπαθεί να τον αποφύγει. Παίρνει χίλιες διαφορετικές μορφές και τελικά μεταμορφώνεται σε χήνα. Ο Δίας όμως γίνεται κύκνος και ενώνεται μαζί της. Η Νέμεση γέννησε ένα αυγό που το περισυνέλλεξαν οι βοσκοί του Ταΰγετου και το έδωσαν στη Λήδα. Από το αυγό αυτό βγήκε η Ελένη. Σε μια αρχαία αγγειογραφία παριστάνονται οι Διόσκουροι έφηβοι πια, ενώ το αυγό, από όπου πρόκειται να γεννηθεί η Ελένη, βρίσκεται στη μέση ενός βωμού.
Στους αρχαίους συγγραφείς διαχωρίζεται ο τόπος γέννησης της Ελένης και της Κλυταιμνήστρας, της άλλης κόρης του Τυνδάρεω και της Λήδας, από τον τόπο γέννησης των Διόσκουρων. Η γέννηση των νέων τοποθετείται στο μικρό νησί Πέφνος στο Μεσσηνιακό κόλπο. Ο θεός Ερμής μετέφερε τα παιδιά μετά τη γέννησή τους από την Πέφνο στην Πελλήνη, όπου βασίλευε ο Τυνδάρεως.
Οι δύο νέοι έγιναν γνωστοί για την ανδρεία τους. Γυμναζόντουσαν ο μεν Κάστωρ στην ιππική και την οπλομαχία, ο δε Πολυδεύκης στην πυγμαχία. Κατά τη βασιλεία του Τυνδάρεω ταξίδευαν με στόλο στο Αιγαίο καθαρίζοντάς το από τους ληστές. Όταν ο Μελέαγρος βασιλιάς των Αιτωλών της Καληδόνας ζήτησε τη βοήθεια άλλων πολεμιστών για να κυνηγήσουν τον Καλυδώνιο Κάπρο, οι Διόσκουροι έλαβαν μέρος στο κυνήγι. Επίσης ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Ιάσονα κι έλαβαν μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία, όπου διακρίθηκαν ιδιαίτερα εναντίον του βασιλιά των Βρεβρύκων Αμύκου. Βοήθησαν τον Ιάσονα και τον Πηλέα στην καταστροφή της Ιωλκού.
Είναι Δωριείς ήρωες και σε ορισμένους μύθους αγωνίζονται ενάντια στον Αθηναίο ήρωα Θησέα. Ο Θησέας με τον φίλο του Πειρίθοο είχαν απαγάγει την ωραία Ελένη, αδερφή των Διόσκουρων. Κατόπιν ο Θησέας και ο Πειρίθοος κατέβηκαν στον Κάτω Κόσμο με σκοπό να αρπάξουν την ίδια την Περσεφόνη. Οι Διόσκουροι εκστράτευσαν ενάντια στην Αθήνα κι ελευθέρωσαν την αδελφή τους που ήταν φυλακισμένη στο οχυρό των Αφιδνών παίρνοντας δε αιχμάλωτη και την ίδια τη μητέρα του Θησέα, την Αίθρα. Απομάκρυναν από την εξουσία τους γιούς του Θησέα αντικαθιστώντας τους με το διεκδικητή της βασιλείας Μενεσθέα.
Ο Τυνδάρεως είχε δύο αδελφούς, τον Αφαρέα και το Λεύκιππο. Ο Λεύκιππος είχε δύο κόρες, τη Φοίβη και την Ιλάειρα και είχε υποσχεθεί το χέρι τους στους γιούς του Αφαρέα, τον Ίδα και τον Λυγκέα, που βασίλευαν στη Μεσσηνία. Ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης απήγαγαν τις νέες και στη συμπλοκή που επακολούθησε με τα ξαδέρφια τους, σκοτώθηκαν ο Κάστορας κι ο Λυγκέας. Όμως σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή οι Διόσκουροι απήγαγαν τις Λευκιππίδες αλλά έκαναν παιδιά μαζί τους ενώ τα ξαδέρφια τους δεν τις διεκδίκησαν.
Τα κορίτσια πιθανώς να μην είχαν θνητό πατέρα. Θεωρούσαν τον Απόλλωνα για πατέρα τους και είχαν ονόματα σχετικά με τις φάσεις της Σελήνης: Φοίβη, η αγνή στο νέο τέταρτο, Ιλάειρα, η φαιδρή στην πανσέληνο. Η Φοίβη ήταν μάλλον ιέρεια της Αθηνάς και η Ιλάειρα της Αρτέμιδος. Αργότερα το ιερό τους βρισκόταν κοντά στο σπίτι που νομιζόταν ιερή κατοικία των Διόσκουρων, στη Σπάρτη. Οι Διόσκουροι άρπαξαν τις Λευκιππίδες στο ιερό περιβόλι της Αφροδίτης, εκεί που έπαιζαν με τις συνοδούς τους. Σε μια αττική αγγειογραφία της αρπαγής απεικονίζονται η Αφροδίτη και ο Ζεύς παρόντες να διευκολύνουν τους ήρωες.
Με αυτό το συμβάν όμως άρχισε η εχθρότητα ανάμεσα στους Διόσκουρους και τα ξαδέρφια τους. Είχαν οργανώσει από κοινού μια εκστρατεία στη γειτονική Αρκαδία για να κλέψουν βόδια και γύρισαν πίσω με μεγάλη λεία. Φιλονίκησαν όμως για τη μοιρασιά με αποτέλεσμα ο Ίδας να σκοτώσει τον Κάστορα κι ο Πολυδεύκης τον Λυγκέα, τραυματίστηκε δε κι ο ίδιος. Ο Δίας κεραυνοβόλησε τον Ίδα και πήρε τον Πολυδεύκη στους ουρανούς. Όμως ο Πολυδεύκης απαρηγόρητος για το χαμό του αδελφού του αρνήθηκε την αθανασία που του πρόσφερε ο Δίας αν ο αδελφός του βρισκόταν στον Κάτω Κόσμο. Έτσι ο Ζευς του χάρισε το προνόμιο να περνά μια μέρα στον Άδη με τον αδερφό του και μια μέρα στο ουρανό μαζί του, ώστε να μη χωρίσουνε. Αργότερα ο Δίας καταστέρισε τους Διόσκουρους τοποθετώντας τους στον αστερισμό των Διδύμων.
Υπήρχαν αδριάντες τους στο νησί της Πέφνου και οι Σπαρτιάτες τους απεικόνιζαν με δύο δοκούς ενωμένους μεταξύ τους σε σχήμα Η. Επίσης με δύο λεπτούς αμφορείς, που τυλιγόταν γύρω τους ένας όφις.

O μύθος του Καρκίνου
Ο αστερισμός του Καρκίνου, γνωστός από την αρχαιότητα, στους Έλληνες και τους Αιγύπτιους. Συμβολιζόταν με το καβούρι (καρκίνος=κάβουρας) και μερικές φορές στην Αίγυπτο με την φιγούρα ενός σκαραβαίου. Ο Καρκίνος σχετίζεται με το δεύτερο άθλο του Ηρακλή, αυτόν της Λερναίας Ύδρας.
Ο Καρκίνος ζούσε στη Λέρνα. Όταν ο Ηρακλής πάλευε με την πολυκέφαλη δηλητηριώδη Ύδρα, ο Καρκίνος πλησίασε και τον δάγκωσε με όλη του τη δύναμη στη φτέρνα. Θυμωμένος ο Ηρακλής τον έλιωσε τότε με το πόδι του. Η θεά Ήρα όμως θαύμασε το κουράγιο του κάβουρα που τα έβαλε με το δυνατό Ηρακλή και τον καταστέρισε. Έτσι προέκυψε ο αστερισμός του Καρκίνου.
Συχνά αναφέρεται από σύγχρονους μεταφραστές ότι η θεά Ήρα έστειλε τον κάβουρα να δαγκώσει τον Ηρακλή. Στα πρωτότυπα αρχαία κείμενα όμως (Ερατοσθένης, Καταστερισμοί και αργότερα Hyginus και Μύθοι Αστερισμών) δεν αναφέρεται πουθενά κάτι τέτοιο. Καθώς η διήγηση εξελίσσεται ο κάβουρας εμφανίζεται και δαγκώνει τον Ηρακλή χωρίς να αναγράφεται σε κανένα σημείο των κειμένων ότι η θεά Ήρα τον έστειλε.
Αυτός δεν είναι ο μόνος μύθος σχετικός με τον αστερισμό. Κατά τη διάρκεια της Γιγαντομαχίας ο θεός Διόνυσος ακολουθούμενος από το Σειληνό, ένα γέρο Σάτυρο που κατά τους μύθους τον είχε αναθρέψει, και από ακολουθία Σάτυρων εφορμά ενάντια στους Γίγαντες. Ο Διόνυσος και ο Σειληνός έχουν καβαλήσει δύο γαϊδάρους που γκαρίζουν δυνατά.
Οι Γίγαντες τρομάζουν με τα γκαρίσματα των γαϊδάρων, που ακόμη δεν είχαν αντικρύσει, και πανικόβλητοι τρέπονται σε φυγή. Ο Διόνυσος, για να ευχαριστήσει τα δυο ζώα που τους βοήθησαν, τα τοποθέτησε στον ουρανό, στον αστερισμό του Καρκίνου, καθώς και τη Φάτνη τους, από την οποία τρώνε.
Πρόκειται για τους δύο αστέρες βόρειο Όνο (γ’ Καρκίνου) και νότιο Όνο (δ’ Καρκίνου) που ανάμεσα τους βρίσκεται το αστρικό σμήνος της Φάτνης (M44 σήμερα). Ο Άρατος και ο Ίππαρχος την αποκαλούσαν νεφελώδες άστρο. Ο Πτολεμαίος την περιγράφει στις Μαθηματικές Συντάξεις (Αλμαγέστη) ως νεφέλωμα στο στήθος του Καρκίνου κι ο Ηφαιστίων ο Θηβαίος την αναφέρει ως Φάτνη.
Τα χαρακτηριστικά των Όνων και της Φάτνης επηρέασαν το συμβολισμό του αστερισμού του Καρκίνου. Η υπομονή, η κτητικότητα, η αποφασιστικότητα και η ισχυρή σεξουαλικότητα του ζωδίου είναι ιδιότητες που προέρχονται από τους Όνους των Σάτυρων και του Διόνυσου. Σήμερα η επιρροή τους έχει πια λησμονηθεί κι ελάχιστοι αστρολόγοι γνωρίζουν τους συσχετισμούς αυτούς.

O μύθος του Λέοντος
Το λιοντάρι, σύμβολο δύναμης, από την αρχαιότητα θεωρούνταν ο βασιλιάς των ζώων. Ο κύκλος των ζώων, ο Ζωδιακός δηλαδή, θα ήταν ατελής χωρίς την παρουσία του. Ο αστερισμός του Λέοντος σχετίζεται με τον πρώτο άθλο του Ηρακλέους, αυτόν του Λέοντος της Νεμέας.
Στη βόρεια άκρη της αργολικής πεδιάδας, κοντά στην Τίρυνθα και τις Μυκήνες υψώνονται βουνά που από πάνω τους περνά ο δρόμος για την Κόρινθο. Το ψηλότερο με το ιδιόμορφο σχήμα, σαν ένα μισό αναποδογυρισμένο πιάτο, είναι ο Απέσας. Κάτω από τον Απέσαντα απλώνεται η μεγάλη πεδιάδα της Νεμέας με μερικές σπηλιές στα περίχωρα. Ένα βουνό εκεί λέγεται μάλιστα Τρητόν, «το τρυπημένο». Σε αυτή την περιοχή είχε το λημέρι του ένα λιοντάρι που ήταν ο τρόμος των κατοίκων της περιοχής, ο Λέων της Νεμέας. Ήταν ένα δυνατό άτρωτο ζώο, παιδί του Όρθρου και της Έχιδνας και αδερφός της Σφίγγας των Θηβών.
Το λιοντάρι το είχε αναθρέψει η Ήρα και το έφερε στη χώρα της, στο Άργος, από την ανατολική χώρα των Αρίμων, για να τιμωρήσει τους κατοίκους της περιοχής – απογόνους του πρωτόγονου ανθρώπου Φορονέως (στο Φορονέα αποδιδόταν η εισαγωγή της λατρείας της Αργείας Ήρας στην Πελοπόνησσο). Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή το λιοντάρι βρισκόταν αρχικά στο παλάτι της θεάς Σελήνης, που το τίναξε από πάνω της κι έτσι έπεσε από κάτω, στο βουνό Απέσαντα ή κατ’ άλλους το παραχώρησε στη θεά Ήρα.
Το λιοντάρι ερήμωνε τη χώρα, κατασπαράζοντας τους κατοίκους και τα κοπάδια τους. Κατοικούσε σε μια σπηλιά με δυό εξόδους και το δέρμα του ήταν άτρωτο. Ούτε φωτιά ούτε σίδερο μπορούσαν να το τρυπήσουν. Ο Ηρακλής αναλαμβάνει να σκοτώσει το Λέοντα, φέρνοντας πίσω το δέρμα του, για να δείξει στον Ευρυσθέα ότι εκτέλεσε τον άθλο. Ξεκινώντας ο Ηρακλής, για να βρει το λιοντάρι, σταμάτησε στη μικρή πόλη Κλεωναί, στις παρυφές του δάσους της Νεμέας. Εκεί φιλοξενείται από το Μόλορχο, ένα φτωχό γεωργό, που το λιοντάρι είχε σκοτώσει το γιο του. Ο Μόλορχος θέλει να θυσιάσει το μοναδικό του κριάρι, για να τιμήσει τον ξένο ο Ηρακλής όμως τον σταματάει, ζητώντας του να περιμένει τριάντα μέρες. Εάν δε γύριζε πίσω νικητής, τότε να του θυσίαζε το κριάρι σαν σε ήρωα, διαφορετικά στο Δία Σωτήρα.
Από το Μόλορχο πληροφορείται ο Ηρακλής τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αγωνιστεί με το θηρίο. Πρέπει να γίνει πάλη, γιατί δε θα τον ωφελήσει το ξίφος και η λόγχη κι επίσης να χωθεί στη σπηλιά του, για να το βρει, προειδοποιώντας τον ότι η σπηλιά είχε δύο ανοίγματα. Πράγματι ο Ηρακλής συναντά το λιοντάρι και αρχίζει να ρίχνει βέλη εναντίον του αλλά μάταια. Τότε απειλώντας το με το ρόπαλό του το αναγκάζει να μπει στη σπηλιά, της οποίας είχε κλείσει τη μία έξοδο. Ο Ηρακλής παλεύει με το λιοντάρι και τυλίγοντάς το με τα δυνατά του μπράτσα το πνίγει.
Εξουθενωμένος από την πάλη ο Ηρακλής κοιμάται ένα βαθύ ύπνο, που κράτησε αρκετά. Όταν ξύπνησε, στεφανώθηκε με σέλινο, σαν να ήταν κάποιος που βγαίνει από τάφο, γιατί τότε κοσμούσαν τους τάφους με σέλινο. Ο Ηρακλής έμεινε αμήχανος μπροστά στο νεκρό λιοντάρι ψάχνοντας να βρει τρόπο να γδάρει το δέρμα του που τίποτε δεν το τρυπούσε. Τελικά είχε την ιδέα να το ξεσχίσει με τα νύχια του Λέοντος και τα κατάφερε.
Ο Μόλορχος περίμενε τον ήρωα να γυρίσει. Η τριακοστή μέρα έφτασε κι ο Ηρακλής δεν είχε ακόμη εμφανιστεί. Ο Μόλορχος τον θεώρησε νεκρό και άρχισε να ετοιμάζει τη θυσία κατά πως του είχε ζητήσει ο ήρωας. Αλλά πριν τελειώσει η θυσία ο Ηρακλής εμφανίζεται κουβαλώντας στους ώμους του το Λέοντα. Τότε θυσιάζουν το κριάρι στο Δία Σωτήρα και στη θέση που έγινε η θυσία. ο Ηρακλής ίδρυσε αγώνες για να τιμήσει το Δία. Επρόκειτο για τα Νέμεα και σε αυτά οι νικητές φορούσαν στεφάνι από σέλινο.
Ο Ηρακλής πήρε το δρόμο του γυρισμού, κατευθυνόμενος στις Μυκήνες, την κατοικία του βασιλιά Ευρυσθέως. Ο βασιλιάς τρόμαξε τόσο πολύ από τη γενναιότητα του ήρωα που στάθηκε ικανός να σκοτώσει ένα τέτοιο ζώο, που του απαγόρευσε να μπει στην πόλη και αρκεί να του έδειχνε τη λεία του από τις πύλες. Επίσης τον διέταξε από δω και στο εξής να αφήνει τη μελλοντική του λεία έξω από τις πύλες της πόλης.
Από τότε το άτρωτο δέρμα του λιονταριού, τη λεοντή, το φορούσε ο ήρωας στους ώμους του και θα του χρησίμευε για προστασία στους επόμενους άθλους του. Ο Δίας, για να τιμήσει το γιό του και να διαιωνίσει το κατόρθωμα του, καταστέρισε το Λέοντα τοποθετώντας τον ανάμεσα στους αστερισμούς του Ζωδιακού.

O μύθος της Παρθένου
Ο αστερισμός της Παρθένου είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος αστερισμός, μετά την Ύδρα και γνωστός από την αρχαιότητα σε πολλούς λαούς, πάντα σχετικός με μια θηλυκή θεά. Οι μύθοι για την Παρθένο μετεξελίχθηκαν με τον καιρό. Σύμφωνα με τον Ησίοδο, η Τιτανίδα Αστραία (που ονομάζεται επίσης και Αστραπή), κόρη του Αστραίου και της Ηούς (Ηώς – η αυγή), πρόσφερε τη βοήθειά της στο Δία, όταν ξεκίνησε η Τιτανομαχία. Όταν ο πόλεμος τελείωσε η Αστραία ζήτησε από το Δία να παραμείνει παρθένα (δηλαδή να μην παντρευτεί). Ο Δίας της έκανε τη χάρη και ,για να την τιμήσει, την τοποθέτησε στον αστερισμό της Παρθένου και ανέθεσε σε εκείνη να μεταφέρει τον κεραυνό του.

Καθώς η Αστραία έγινε η θεά-τιμωρός που παρέδιδε τον κεραυνό του Διός στο στόχο του, ταυτίστηκε με τη θεά Δίκη, κόρη του Δία και της Θέμιδος, ακόμη και με τη Νέμεση, την αυστηρή θεά που προάγει το έργο της Δίκης. Έτσι λεγόταν ότι κάποτε ζούσε ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά, όταν αυτοί έγιναν άδικοι, τους εγκατέλειψε και ανέβηκε και πάλι στον Ουρανό, όπου έγινε ο αστερισμός της Παρθένου. Αρχικά ο αστερισμός αυτός συμπεριλάμβανε και τον αστερισμό του Ζυγού, όπου η Παρθένος Αστραία κρατούσε στο δεξί της χέρι τη ζυγαριά, που αντιπροσωπεύει ο Ζυγός.
Στην αρχή λοιπόν η Παρθένος ήταν συνδυασμένη με την έννοια της δικαιοσύνης και της ακεραιότητας και συμπεριλάμβανε τον αστερισμό του Ζυγού. Από κάποια στιγμή και μετά -απροσδιόριστο πότε ακριβώς- συσχετίστηκε με τη γονιμότητα, την καλλιέργεια και την καρποφορία της γης και αποσυνδέθηκε από τη Δίκη και τη Νέμεση, καθώς και από τον αστερισμό του Ζυγού. Η έννοια της Παρθένου μετεξελίχθηκε και τελικά συσχετίστηκε με τη θεά Δήμητρα, θεά της καλλιέργειας της γης, της γεωργίας, της καρποφορίας και των σιτηρών.
Η Δήμητρα είναι κόρη του Κρόνου και της Ρέας και αδερφή του Δία. Οι μύθοι της διαδόθηκαν σε όλες τις περιοχές του τότε ελληνικού κόσμου, όπου ευδοκιμούν τα δημητριακά και ιδίως το σιτάρι (με προτίμηση την Ελευσίνα, τη Σικελία, την Καμπανία, την Κρήτη και την Πελοπόνησσο). Αυτή η θεά δίδαξε στους ανθρώπους τις γνώσεις της καλλιέργειας της γης και τους έδωσε τα δώρα των σιτηρών. Μια παράδοση αναφέρει ότι η Δήμητρα πλάγιασε με τον ήρωα Ιασίονα σε «χωράφι οργωμένο τρεις φορές» και από την ένωση αυτή γεννήθηκε ο Πλούτος.
Η πιο γνωστή όμως ιστορία, είναι αυτή της αρπαγής της Περσεφόνης. Η Δήμητρα από τους έρωτές της με το Δία γέννησε την αγαπημένη της Κόρη, την Περσεφόνη. Μητέρα και κόρη ήσαν αχώριστες μέχρι που ο θεός του Άδη, ο Πλούτωνας, ερωτεύτηκε την Περσεφόνη και θέλησε να την κάνει γυναίκα του. Με τη συγκατάθεση του Δία την άρπαξε μια μέρα που έπαιζε στους αγρούς της Νύσας και την έφερε στον Άδη. Η Δήμητρα απαρηγόρητη για το χαμό της κόρης της, την αναζητά παντού. Με τη βοήθεια της Εκάτης και του Ήλιου πληροφορείται τελικά που βρίσκεται η κόρη της. Οργισμένη με το Δία που βοήθησε την απαγωγή, εγκαταλείπει τον Όλυμπο κι παίρνοντας τη μορφή μιας γερασμένης γυναίκας έρχεται στην Ελευσίνα. Θλιμμένη για το χαμό της Περσεφόνης η Δήμητρα θρηνεί και στον πόνο της συμμετέχει όλη η φύση. Τα φυτά σταματούν να δίνουν καρπούς και μαραίνονται. Η γη γίνεται άγονη και οι άνθρωποι πεινούν.
Ο Δίας στέλνει τον Ερμή στον Άδη, για να καλοπιάσει τον Πλούτωνα, και να φέρει πίσω την Περσεφόνη παύοντας τη θλίψη της Δήμητρας. Ο Πλούτωνας δέχεται να την αφήσει, όμως πριν φύγει της δίνει κρυφά να φάει μερικούς σπόρους από ρόδι, σύμβολο γάμου και γονιμότητας. Πράγματι ο Ερμής την οδηγεί πίσω στη μητέρα της, που τη δέχεται με μεγάλη αγαλλίαση. Όμως η Περσεφόνη δεν μπορεί να μείνει για πάντα κοντά στη Δήμητρα γιατί είχε δεχθεί τροφή από τον Άδη κι έπρεπε να επιστρέψει. Με την παρέμβαση του Δία και της Εκάτης, οι θεές συμφωνούν να περνά η Περσεφόνη το μισό του χρόνου στον Άδη με το σύζυγό της και το υπόλοιπο μισό με τη μητέρα της.
Η Δήμητρα κατόπιν σταμάτησε την αφορία κι έκανε πάλι να βλαστήσουν τα χωράφια και να γεμίσουν καρπούς. Και δίδαξε στους ανθρώπους τις ιερές τελετές της γης και τα ιερά μυστήρια που τελούνται στην Ελευσίνα προς τιμήν της καρποδότρας θεάς, της κόρης της και του συζύγου της. Κι από τότε κάθε άνοιξη η Περσεφόνη επιστρέφει στην μητέρα της και όλη η γη βλασταίνει ενω το φθινόπωρο που επιστρέφει στον Άδη η γη μένει άκαρπη κι έρχεται ο μελαγχολικός χειμώνας. Σύμβολα της Δήμητρας είναι η παπαρούνα, το δρεπάνι και το στάχυ. Το λαμπρότερο αστέρι του αστερισμού της Παρθένου λέγεται επίσης Στάχυ.
Προς τιμήν της θεάς γίνονταν τα Προαρκτούρια, εορτή σε πολλές ελληνικές πόλεις. Μερικοί τα ταυτίζουν με τα Προαρητούρια, που γιορτάζονταν στις 5 Πυανεψίωνος (19/9) στην Ελευσίνα για την εξασφάλιση πανελλαδικής ευφορίας της γης πριν το όργωμα. Ίσως το όνομα Προαρκτούρια να αναφέρεται στον αστέρα Αρκτούρο από τον αστερισμό του Βοώτη, που βρίσκεται πλάι στην Παρθένο. Ο Αρκτούρος, το Στάχυ και ο Βασιλίσκος (από τον αστερισμό του Λέοντος) σχηματίζουν ένα μεγάλο τρίγωνο στον ουρανό που βοηθά τον προσανατολισμό.
Στη ρωμαϊκή εποχή ο αστερισμός της Παρθένου συσχετιζόταν με το ρωμαϊκό αντίστοιχο της θεάς Δήμητρας, την Ceres, και οι Ρωμαίοι είχαν καθιερώσει μεγάλη εορτή γονιμότητας προς τιμήν της γύρω στα μέσα Απριλίου. Στην Αίγυπτο η Παρθένος συνδεόταν με κάποιες πλευρές της μεγάλης ζωογόνας θεάς Ίσιδας, συζύγου του Οσίριδος, θεά επίσης σχετική με τη γονιμότητα και την καρποφορία της γης γύρω από το Νείλο. Για τους Ασσύριους ήταν η Βααλίτα, η σύζυγος του θεού Βάαλ, θεού συγγενικού με το Διόνυσο.

O μύθος του Ζυγού
Ο αστερισμός του Ζυγού είναι ο πιο ασυνήθιστος αστερισμός του ζωδιακού. Είναι ο μόνος αστερισμός του Ζωδιακού που δεν είναι είδωλο κάποιου ζώου (ανθρώπινου ή μη) αλλά αντικειμένου. Επίσης είναι ο μόνος που ποτέ του δεν αποτέλεσε ξεχωριστό αστερισμό αλλά θεωρούταν μέρος του προηγούμενου αστερισμού, της Παρθένου και αργότερα του επόμενου, του Σκορπιού. Αρχικά ο Ζυγός αντιπροσώπευε τη ζυγαριά της Δίκης που κρατούσε στο δεξί της χέρι η Παρθένος Αστραία, η θεά-τιμωρός που παρέδιδε τον κεραυνό του Διός στον στόχο του. Για αυτό και το σχήμα Ζυγού-Παρθένου συχνά συνδεόταν με την Θεά Δίκη και με την αυστηρή Θεά Νέμεση.
Ο Ζυγός αντιπροσωπεύει τη Δικαστική Αρχή και θεωρείται σύμβολο της θεϊκής Δικαιοσύνης. Με το Ζυγό της Δίκης, εφάμιλλο της ζυγαριάς της Μαάτ, στους αιγυπτιακούς μύθους, κρίνονται δίκαια όλοι και όλα και αναλόγως με το αποτέλεσμα επέρχεται η ανταμοιβή ή η τιμωρία. Βλέπουμε ήδη το συσχετισμό του Ζυγού με τον Άδη και τις κρίσεις των ψυχών στην πρώιμη του μορφή.
Σε απροσδιόριστη χρονική περίοδο, μετά την εποχή του Ησιόδου, ο αστερισμός της Παρθένου συσχετίζεται με τη Θεά Δήμητρα, μια Θεά που εκτός από την γεωργία και τα δώρα της καρποφόρας γης, έχει να κάνει με τον ʼδη, μέσω της σχέσης της με την Περσεφόνη που έγινε η σύζυγος του Πλούτωνα στο βασίλειο του Άδη, του οποίου τα μυστήρια αποκαλύπτονται κατά την μύηση στα Ελευσίνια Μυστήρια.
Με την Θεά Δήμητρα να εφορεύει τον αστερισμό της Παρθένου, ο Ζυγός γίνεται μέρος του αστερισμού του Σκορπιού, αποκαλείται δε «Χηλές». Το όνομα προέρχεται από το ρήμα «χηλόω» που σημαίνει διχάζω γι’ αυτό και οι διχαλωτές οπλές των αλόγων, των βοδιών ή οι δαγκάνες του σκορπιού ονομάζονται χηλές. «Διχασμένος» σε δυο μέρη είναι επίσης ο Ζυγός, όχι μόνο κυριολεκτικά αλλά και συμβολικά μια και από το αποτέλεσμα του Ζυγού μπορεί να προέλθουν τόσο οι ανταμοιβές όσο και οι τιμωρίες. Και ως μέρος του Σκορπιού και ειδικότερα των χηλών-δαγκάνων του, συμβολίζει την τιμωρία που επέρχεται στους παραβάτες.
Άλλη μια διττή ιδιότητα του Ζυγού είναι ότι στην αρχαιότητα σε αυτό το ζώδιο λάμβανε χώρα η φθινοπωρινή τροπή, η ώρα της ισορροπίας ανάμεσα στη νύχτα και την ημέρα ενώ αμέσως μετά η νύχτα άρχιζε να γίνεται μεγαλύτερη. Σημειοδοτούσε την αρχή του φθινοπώρου, τις τελευταίες σοδειές και την προετοιμασία της φύσης για τον χειμερινό της λήθαργο. Από εκεί προέρχεται η έννοια της ισορροπίας που αποδόθηκε σε μεταγενέστερες εποχές στο Ζυγό.
Σε κατοπινούς μύθους συναντάμε τον Ζυγό να συσχετίζεται και με το χρυσό άρμα του Πλούτωνος, με το οποίο οδήγησε την Περσεφόνη στον Άδη. Η Περσεφόνη τελικά επιστρέφει στη μητέρα της αλλά πλέον ο χρόνος της μοιράζεται (διχάζεται) ανάμεσα στον σύζυγό της και στην μητέρα της. Έτσι για το ένα τρίτο του χρόνου ή το μισό κατ’ άλλους μυθογράφους, βρίσκεται στον Άδη και το υπόλοιπο ανεβαίνει στον πάνω κόσμο, κοντά στην μητέρα της.
Στην Αίγυπτο ο αστερισμός του Ζυγού είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την Θεά Μαάτ, που εφορεύει την Κοσμική Τάξη, τους Νόμους των Θεών, τη θεϊκή Δικαιοσύνη και την Αλήθεια. Είναι στην ζυγαριά της Μαάτ που ζυγίζονται οι καρδιές των νεκρών έναντι ενός φτερού (που αντιπροσωπεύει την έννοια της μαάτ). Εάν η καρδιά είναι ελαφρότερη, τότε προχωράει και οδηγείται εμπρός στον Όσιρη. Εάν πάλι είναι βαρύτερη, η ψυχή διαλύεται, διαδικασία που εφορεύει η Θεά Αμμούτ. Στην περίπτωση που η ζυγαριά ισορροπήσει, η ψυχή στέλνεται πάλι πίσω και ενσαρκώνεται σε κάποιο από τα είδη του ζωικού βασιλείου, ώστε να πάρει τα απαραίτητα για αυτήν μαθήματα.
Η Κρίση των Νεκρών. Επάνω, οι Θεοί-Κριτές. Κάτω από αριστερά προς τα δεξιά, ο Άνουβις οδηγεί μια ψυχή, κατόπιν ζυγίζεται στην Ζυγαριά της Μαάτ ενώ βλέπουμε πλάι στον Άνουβι την Αμμούτ. Ο Θώθ γράφει το αποτέλεσμα και έπειτα ο Ώρος οδηγεί την ψυχή μπροστά στον Όσιρη.
Η επίδραση των Ελλήνων και των Αιγυπτίων είναι εκτεταμένη έτσι βλέπουμε τον Ζυγό να έχει τις ίδιες σημασίες και στην ανατολή, στην κοιλάδα της Μεσοποταμίας, που έχει δεχθεί σημαντική επιρροή από το ελληνικό φύλο των Ασσύριων.

O μύθος του Σκορπιού
Ο Σκορπιός είναι το μυθολογικό ζώο που, κατά διαταγή του Απόλλωνα, ή της Γης, σκότωσε το γίγαντα κυνηγό Ωρίωνα.
Ο Θεός Απόλλωνας έστειλε το θανατηφόρο σκορπιό εναντίον του Ωρίωνα, για να μην ενωθεί ερωτικά, θνητός αυτός, με την αθάνατη θεά Αρτέμιδα. Μπορεί και η γη να έστειλε τον Σκορπιό εναντίον του Ωρίωνα, για να τον τιμωρήσει για την καυχησιά του. Πραγματικά, ο μυθικός κυνηγός είχε προσβάλει τη Γη, αφού συνέχεια δήλωνε ότι κανένα γήινο ζώο δεν μπορούσε να ξεφύγει από τα βέλη του.
Άλλη παραλλαγή αναφέρει ότι η ίδια η Αρτέμιδα διέταξε τον Σκορπιό να σκοτώσει τον Ωρίωνα, γιατί αποπειράθηκε να τη βιάσει, ή γιατί θα της τον έκλεβε για την ομορφιά του και την ανδρεία του η Ηώ, ή η Ήρα.
Τελικά ο Σκορπιός και ο Ωρίωνας αλληλοεξοντώθηκαν. Και ο Δίας, αφού τους έκανε αστερισμούς, διέταξε να ανατέλλει ο ένας τη στιγμή που δύει ο άλλος. (βρίσκεται στον ουρανό σε θέση αντιδιαμετρική του Ωρίωνα, ως προς τη Μεγάλη Άρκτο)
Σύμφωνα με τους αρχαίους αστρολόγους, ο θανατηφόρος Σκορπιός ήταν το ζώδιο της ταραχής και του θανάτου, μια και ήταν συνδεδεμένος με τον θάνατο του Ωρίωνα.
Ο τεράστιος Σκορπιός συμβολίζει ακόμα το μυθολογικό ζώο που έγινε η αιτία της κατακεραύνωσης του Φαέθοντα από τον Δία. Μόλις ο Φαέθοντας, που οδηγούσε το άρμα του Φοίβου-Ήλιου, είδε το φοβερό Σκορπιό στον ουρανό, ταράχτηκε τόσο πολύ, ώστε έχασε την ψυχραιμία του και εγκατέλειψε τα ηνία του άρματος του πατέρα του. Επακολούθησε το αφήνιασμα των αλόγων, που είχε ως αποτέλεσμα να ανεβοκατεβαίνει ο Ήλιος, απειλώντας με καταστροφή τη Γη. Ευτυχώς ο Δίας έσωσε τη Γη και τιμώρησε σκληρά τον άπειρο Φαέθοντα για την απερισκεψία του. Τον κατακεραύνωσε, και έτσι αυτός βρήκε τραγικό θάνατο, πέφτοντας νεκρός στις όχθες του Ηριδανού ποταμού, στα νερά του οποίου βυθίζεται συνεχώς ο πιστός του φίλος Κύκνος.

O μύθος του Τοξότη
Το ζώδιο του Τοξότη παριστάνει τον προστάτη του κυνηγιού και των κυνηγών Κένταυρο Χείρωνα, γιό του Κρόνου, που τον γέννησε με την Ωκεανίδα Φιλύρα, αφού μεταμορφώθηκε σε άλογο. Ο Κένταυρος Χείρωνας, αφού εκπαιδεύτηκε από τον Απόλλωνα και την Άρτεμη στη βοτανολογία, τη μουσική, την αστρονομία και την ιατρική, έγινε ο σπουδαίος δάσκαλος των πιο γνωστών ηρώων της αρχαιότητας. Μαθητές του ήταν: ο Ιάσονας, οι Διόσκουροι, ο Ηρακλής, ο Πηλέας, ο Αχιλλέας, ο θεός της Ιατρικής Ασκληπιός και άλλοι.
Ο θάνατος του Κενταύρου Χείρωνα σχετίζεται με τον 3ο άθλο του Ηρακλή, τον Ερυμάνθιο Κάπρο. Κυνηγώντας τον λοιπόν ο Ηρακλής, ένα βέλος από το τόξο του, βουτηγμένο στο δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας, χτύπησε κατά λάθος το δάσκαλο και φίλο του Κένταυρο Χείρωνα. Ο Χείρωνας δεν μπορούσε να υποφέρει τους φριχτούς πόνους και, επειδή ήταν αθάνατος, παραιτήθηκε από την αθανασία του, την οποία προσέφερε στον Τιτάνα Προμηθέα. Ο Δίας συγκινήθηκε πολύ από το τραγικό τέλος του Κενταύρου Χείρωνα και τον έκανε αστερισμό γνωστό σαν Τοξότη, λόγω της δεινής τοξευτικής του ικανότητας.
Ο Κένταυρος Χείρωνας, ο σπουδαίος δάσκαλος όλων σχεδόν των μυθολογικών ηρώων, βρίσκεται δικαίως μεταξύ των αστερισμών, αφού σ’ αυτόν αποδίδεται η πρώτη ταξινόμηση των άστρων και η πρώτη απεικόνισή τους σε ουράνια σφαίρα. Αυτήν την ουράνια σφαίρα παρέδωσε ο Χείρωνας στον αγαπημένο του μαθητή Ιάσονα, για να βοηθήσει τους αργοναύτες στον προσανατολισμό τους κατά το θρυλικό ταξίδι τους στην Κολχίδα.

O μύθος του Αιγόκερου
Οι Πλατωνικοί ονόμαζαν τον Αιγόκερω «Πύλη των Θεών», γιατί πίστευαν ότι οι ανθρώπινες ψυχές, μετά το θάνατο των ανθρώπων, περνούσαν από το ζώδιο αυτό πριν φτάσουν στον ουρανό.
Η μυθολογία μας αναφέρει ότι οι Θεοί, κατά τη διαμάχη τους με τους Γίγαντες, εγκατέλειψαν τον Όλυμπο και βρήκαν καταφύγιο στη φιλόξενη Αίγυπτο, όπου μεταμορφώθηκαν σε ζώα, για να γλυτώσουν από την καταδίωξη των Γιγάντων.
Έτσι, ο τραγοπόδαρος θεός Πάνας, για να γλυτώσει από τον Γίγαντα Τυφώνα –ένα θεριό με 100 κεφάλια και πύρινη ματιά- που τον κυνηγούσε, μεταμορφώθηκε σε Αίγα (= κατσίκα). Η διαφυγή του όμως δεν ήταν εύκολη. Για να ξεφύγει από τον Τυφώνα, ρίχτηκε στα νερά του ποταμού Νείλου. Επειδή όμως δυσκολευόταν να κολυμπήσει, έγινε αμφίβιος, ενώ το πίσω μέρος του σώματός του μεταμορφώθηκε σε ουρά ψαριού. Ο Αιγόκερως, το ζώδιο που παριστάνεται με σώμα κατσίκας και ουρά ψαριού, είναι –σύμφωνα με τον Ερατοσθένη- ο μεταμορφωμένος Πάνας.
Σύμφωνα με μια άλλη μυθολογική εκδοχή, ο Αιγόκερως είναι ο Αιγίπαν, γιος του Δία και της Αίγης, συζύγου του τραγοπόδαρου θεού Πάνα. Από αυτούς τους δυο πήρε και το όνομά του (Αίγη + Παν). Εξωτερικά έμοιαζε με τον Πάνα, ήταν δηλαδή κι αυτός τραγοπόδαρος.
Κατ’ άλλους, είχε σώμα κατσίκας και ουρά ψαριού, γεγονός που εξηγεί την περίεργη μορφή του Αιγόκερω, ενώ ο Πλούταρχος στα Ηθικά του τον παραλληλίζει με το θεό των Λατίνων Σιλβανό.
Κατά το Απολλόδωρο, ο Αιγίπαν μαζί με τον Ερμή πρόσφεραν μεγάλη υπηρεσία στον πατέρα τους τον Δία, όταν αυτός ήταν αιχμάλωτος του Γίγαντα Τυφώνα. Ο Τυφώνας είχε αφαιρέσει τα νεύρα των χεριών και των ποδιών του Δία και τα είχε κρύψει στο Κωρύκιο Άντρο της Κιλικίας, μέσα σε δέρμα αρκούδας. Ο Αιγίπαν και ο Ερμής τα έκλεψαν και τα ξαναπροσάρμοσαν στο σώμα του Δία, που ανέκτησε τις δυνάμεις του και τελικά νίκησε τον Τυφώνα.
Ο Δίας, από ευγνωμοσύνη, τοποθέτησε τον Αιγίπαν στον έναστρο ουρανό, στον αστερισμό του Αιγόκερω. Η εκδοχή αυτή, όπως και η προηγούμενη, εξηγεί την περίεργη μορφή του αιγόκερω, δηλαδή της κατσίκας με την ουρά ψαριού, με την οποία παριστάνεται πάντα το ζώδιο αυτό στους αστρονομικούς ουράνιους χάρτες.
Σε άλλη μια ακόμα μυθολογική εκδοχή, ο Αιγόκερως συμβολίζει την Αίγα Αμάλθεια, με το γάλα της οποίας τράφηκε στην Κρήτη ο Δίας όταν ήταν μωρό. Από την ευγνωμοσύνη του ο Δίας, μόλις η αμάλθεια πέθανε, την έκανε αστερισμό και ένα από τα δυο κέρατά της το έδωσε στις Νύμφες Ελίκη και Κυνόσουρα, που τον φρόντιζαν στο Ιδαίο Άντρο. Ακόμα, με το δέρμα της Αμάλθειας, που ήταν άτρωτο, ο Δίας έντυσε την ασπίδα του, που ονομάστηκε Αιγίδα και προστάτευε ολοκληρωτικά όποιον την κρατούσε. (απ’ αυτό προέρχεται η σημερινή έκφραση: «υπό την αιγίδα…», που σημαίνει υπό την προστασία κάποιου)
Η εκδοχή αυτή εξηγεί την ονομασία του αστερισμού (Αίγα +Κέρας), αλλά όχι και την περίεργη μορφή του.
Ο Αιγόκερως έχει τη θέση του και στη ρωμαϊκή μυθολογία. Στο αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο του βασιλιά Νουμά Πομπιλίου, η αρχή και το τέλος του έτους ήταν η ημέρα που ο Ήλιος έφτανε στη μέση του αστερισμού του Αιγόκερω (όπως περίπου και σήμερα).
Επίσης, ο Αύγουστος Οκταβιανός τιμούσε τον Αιγόκερω, επειδή είχε γεννηθεί στο ζώδιο αυτό. Ήταν το έμβλημα των λεγεώνων του και η μορφή του κοσμούσε τα νομίσματα της εποχής.
Σύμφωνα με μια πανάρχαια δοξασία των Βαβυλωνίων, ο Αιγόκερως παρίστανε τον Έα ή Suhumarshu, τον αντίστοιχο του Ποσειδώνα βαβυλώνιο Θεό των Θαλασσών, που ήταν μισός αίγα και μισός ψάρι.

O μύθος του Υδροχόου
Ο Υδροχόος παριστάνει τον Γανυμήδη, τον ωραιότερο νέο της αρχαιότητας, που τον άρπαξε ο Δίας για να τον κάνει οινοχόο του στον Όλυμπο και να παίρνουν από τα χέρια του αυτός κι οι άλλοι θεοί το κρασί και το νέκταρ.
Τρία άστρα του αστερισμού παριστάνουν την υδρία που κρατάει στα χέρια του ο Γανυμήδης. Από το στόμιό της χύνεται νερό προς τον γειτονικό αστερισμό του Νότιου Ιχθύος.
Ο Γανυμήδης ήταν γιος του Τρώα και της Καλλιρρόης και ο ωραιότερος άνδρας που γέννησε η Φύση. Ο Δίας ζήλεψε την ομορφιά του παλικαριού και με τη μορφή του αετού άρπαξε το θνητό Γανυμήδη, για να του χαρίσει την αιώνια ομορφιά και αθανασία. Στον απαρηγόρητο πατέρα του, τον Τρώα, ο Δίας χάρισε τα περίφημα άλογά του, αυτά που στη συνέχεια έγιναν η αιτία να θανατωθεί από τον Ηρακλή ο βασιλιάς της Τροίας, ο πονηρός Λαομέδοντας. Ο Δίας εγκατέστησε τον Γανυμήδη στον Όλυμπο ως οινοχόο των Θεών, γεγονός που προκάλεσε τη ζήλια της Ήρας, αλλά και της κόρης της Ήβης, η οποία ήταν μέχρι τότε οινοχόος των Θεών. Οι συνεχείς πιέσεις αυτών των δυο γυναικών ανάγκασαν τον Δία να μεταμορφώσει τον νεαρό ευνοούμενό του στον αστερισμό του Υδροχόου, χαρίζοντάς του αιώνια αθανασία.

O μύθος του Ιχθύ

Σύμφωνα με τη μυθολογία μας, οι δύο Ιχθύς παριστάνουν την Αφροδίτη και τον Έρωτα, που εγκατέλειψαν τον Όλυμπο μαζί με τους άλλους Θεούς και κατέφυγαν στην Αίγυπτο, κατά τη διάρκεια της Γιγαντομαχίας. Εκεί μεταμορφώθηκαν σε ζώα, για να γλυτώσουν από την καταδίωξη του Γίγαντα Τυφωέα ή Τυφώνα, γιου του Τάρταρου και της Γης. Η Αφροδίτη και ο γιος της ο Έρωτας, μετά από πολλές περιπλανήσεις έφτασαν στον ποταμό Ευφράτη· κι εκεί όμως τους βρήκε ο Τυφώνας. Τρομαγμένοι οι δυο θεοί, έπεσαν μέσα στο ποτάμι, μεταμορφωμένοι σε ψάρια, που κατά τη μυθολογία παριστάνουν τον αστερισμό των Ιχθύων.
Σε άλλη παρόμοια εκδοχή, οι Ιχθύς είναι τα δυο ψάρια που οδήγησαν τη θεϊκή δυάδα σε ασφαλές καταφύγιο, όταν έπεσαν στον Ευφράτη, για να σωθούν από τον Τυφώνα που τους κυνηγούσε. Οι θεοί, από την ευγνωμοσύνη τους, τοποθέτησαν τα δυο αυτά ψάρια στον ουρανό και σχηματίστηκε έτσι το ζώδιο των Ιχθύων.
Κατά μια άλλη εκδοχή, οι δυο Ιχθύς είναι τα δυο δελφίνια που συνόδευαν πάντα το Θεό της Θάλασσας Ποσειδώνα στις διάφορες μετακινήσεις του.
σημείωση : ο ιχθύς με οξεία είναι ο ενικός, ιχθύς με περισπωμένη είναι ο πληθυντικός
το «οι ιχθύες» που αναφέρεται συχνά ως πληθυντικός, ήταν η ψαραγορά των αρχαίων Αθηνών

tear

Read Full Post »

Ζώδια και μυθολογία

ΚΡΙΟΣ
Ο Κριός είναι ο πρώτος από τους ζωδιακούς αστερισμούς. Βρίσκεται μεταξύ των ζωδίων του Ταύρου (ανατολικά του) και των Ιχθύων (δυτικά του). Περιέχει 65 άστρα. Το λαμπρότερο άστρο του έχει την αραβική ονομασία Χαμάμ, που σημαίνει πρόβατο.
Μυθολογία
Το ζώδιο αυτό παριστάνει το Χρυσόμαλλο Κριάρι που μετέφερε τα δυο αδέρφια, Φρίξο και Έλλη στην Κολχίδα. Το ιερό αυτό κριάρι ήταν Δώρο του θεού Ερμή στη μητέρα τους Νεφέλη, που με την σειρά της το έδωσε στα παιδιά της, Φρίξο και Έλλη, την ώρα που ο πατέρας τους Αθάμας, βασιλιάς του Ορχομενού, και η θετή τους μανά τους, Ινώ, ετοιμάζονταν να τα θυσιάσουν στους θεούς. Τα δυο αδέρφια, τη στιγμή που ανακάλυψαν τα καταχθόνια σχέδια του πατέρα τους και της θετής τους μάνας, ανέβηκαν στη ράχη του Κριού και πέταξαν προς την Αία, την Κολχίδα του Πόντου. Εκεί βασίλευε ο Αιήτης, ο αδερφός της Πασιφανής, της γυναίκας του Μίνωα.
Δυστυχώς, η Έλλη γλίστρησε από την ράχη του Κριού, έπεσε στην θάλασσα και πνίγηκε στα στενά, που προς τιμή της ονομάστηκε Ελλήσποντος. Ο Φρίξος έφτασε σώος στην Αία, θυσίασε τον Κριό στο Δία και χάρισε το χρυσόμαλλο δέρας του, τη χρυσή δηλαδή πρόβιά του, στο βασιλιά Αιήτη. Αυτός το κρέμασε στο ιερό άλσος του Άρη, όπου νύχτα-μέρα το φύλαγε, άγρυπνος φρουρός, ένας φοβερός δράκοντας.
Οι περιπέτειες του χρυσόμαλλου δέρατος σταματούν όταν οι Αργοναύτες, με την Αργοναυτική Εκστρατεία, έφτασαν στην Αία. Τότε ο Ιάσονας, με την βοήθεια της Μήδειας – της κόρης του Αιήτη-, το πήρε και επέτρεψε νικητής και τροπαιούχος στην Ελλάδα.
Για όλες αυτές τις ιδιότητες του ο Χρυσόμαλλος Κριός, ο σωτήρας του Φρίξου και της Έλλης, πήρε την θέση που του άνηκε στον έναστρο ουρανό μας σαν ο πρώτος αστερισμός του ζωδιακού κύκλου.

ΤΑΥΡΟΣ
Ο Ταύρος είναι ο δεύτερος επόμενος αστερισμός. Στο ευρύτερο ρεύμα του αστερισμού του Ταύρου ανήκουν τα ανοιχτά σμήνη των Υάδων και των Πλειάδων. Ο Λαμπαδιάς ή Αλντεμπαράν, που αντιστοιχεί στο μάτι του Ταύρου- λαμπρό άστρο με μέγεθος 1,1 και σειρά λαμπρότητας το 14ο από τα λαμπρότερα άστρα του ουρανού. Η ονομασία του προέρχεται από τα αραβικό Αλ Νταμπαράν. Σημαίνει ακόλουθος, ο τελευταίος των Υάδων, μια και φαίνεται να τις ακολουθεί. Οι αρχαίοι Έλληνες τον ονόμαζαν ακόμα «Νότιο οφθαλμό του Ταύρου», ενώ ο Πτολεμαίος, στη Μαθηματική Σύνταξή του, τον ονόμασε «Λαμπρών των Υάδων ή Λαμπαδιάν».
(Προσωπικά είναι από τ’ αγαπημένα μου άστρα… ειδικά οι Πλειάδες ή αλλιώς η Πούλια. Στην χειμωνιάτικη ξαστεριά είναι ένα μοναδικό θέαμα. Η μεταβαλλόμενη φωτεινότητα τους με συναρπάζει).
Μυθολογία
Ως σύμβολο, ο αστερισμός αυτός παριστάνει το λευκό Ταύρο που βοήθησε το Δία να αρπάξει τη νεαρή Ευρώπη- που έπαιζε με τις φίλες της στις ακτές της πατρίδας της Φοινίκης- και να τη μεταφέρει στην Κρήτη.
Σε άλλη εκδοχή, ο ίδιος ο Δίας μεταμορφώθηκε σε Ταύρο, για να αρπάξει την όμορφη Ευρώπη. Με βάση τον μύθο αυτόν, ο Ταύρος εικονίζεται να κολυμπάει• γι’ αυτό και διακρίνεται μόνο το κεφάλι του με τα κέρατα και το μπροστινό μέρος του σώματός του. Τελικά, την Ευρώπη, την ερωμένη του Δία, την παντρεύτηκε ο Αστερίων, ο βασιλιάς της Κρήτης, που ανάθρεψε αυτός τα παιδιά τους- Μίνωα, Σαρπηδόνα και Ραδάμανθυ- αφού ο ίδιος δεν έκανε παιδιά.
Ο ζωδιακός αστερισμός του Ταύρου συμβολίζει τον έβδομο άθλο του Ηρακλή, που πήγε στην Κρήτη με διαταγή του Ευρυσθέα, για να αιχμαλωτίσει τον Ταύρο. Ο Ταύρος είχε βοηθήσει τον Δία να μεταφέρει την Ευρώπη στην Κρήτη, αλλά μετά παρέμεινε εκεί προκαλώντας τρομερές καταστροφές.
Ο Ποσειδώνας όμως τον τιμώρησε σκληρά, γιατί ήταν εκείνος με τον οποίο η Πασιφανή, η γυναίκα του Μίνωα, χωρίς την θέληση της, γέννησε τον τρομερό Μινώταυρο. Ο Μίνωας δέχτηκε με μεγάλη χαρά τον Ηρακλή, ο οποίος θα γλίτωνε την Κρήτη από τον φοβερό αυτό θεριό, που έβγαζε φλόγες από τα ρουθούνια του και προκαλούσε μεγάλες καταστροφές στα χωράφια, κατατρομάζοντας τους Κριτές.
Το λυσσασμένο αυτό θηρίο, τελικά, το αιχμαλώτισε ο Ηρακλής και το μετέφερε ζωντανό στις Μυκήνες. Το ζώο αυτό αφιερώθηκε από τον Ευρυσθέα στη θεά ήρα, η οποία με την σειρά της το άφησε ελεύθερο, γιατί δεν ήθελε να τριγυρίζει στο ναό της, θυμίζοντας της τη δόξα του Ηρακλή.
Ο Ταύρος, αφού προξένησε μεγάλες καταστροφές σε πολλές περιοχές της Πελοποννήσου, πέρασε μετά στην Αττική, όπου τελικά τον σκότωσε ο Θησέας κάπου στην περιοχή του Μαραθώνα.
Ο Ταύρος της Κρήτης έγινε αστερισμός στο ζώδιο του Ταύρου, για να διαιωνίζει την δόξα των ηρώων Ηρακλή και Θησέα.

ΔΙΔΥΜΟΙ
Οι δίδυμοι είναι ο τρίτος κατά σειρά ζωδιακός αστερισμός του ζωδιακού κύκλου. Ο αστερισμός αυτός περιλαμβάνει 25 άστρα. Τα δυο λαμπρότερα άστρα του είναι ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης.
Μυθολογία
Οι δίδυμοι Διόσκουροι, θεοί του Φώτος, ήταν γιοι της Λήδας και του Δία ( Διός Κούροι). Κατά μια άλλη εκδοχή ήταν παιδιά της Λήδας και του Τυνδάρεω, βασιλιά της Σπάρτης• γι’ αυτό λέγονται και Τυνδαρίδες. Ήταν αδέρφια της ωραίας Ελένης, της Τιμάνδρας, της Φιλονόης, της Πηνελόπης και της Κλυταιμνήστρας.
Άλλη εκδοχή θέλει τον Κάστορα θνητό γιο του Τυνδάρεω, με επίκληση όμως του Δία, και τον Πολυδεύκη αθάνατο γιο του Δία. Οι Διόσκουροι ήταν ονομαστοί ήρωες σ’ ολόκληρη την Ελλάδα.
Ο Κάστορας ήταν περίφημος καβαλάρης και δάσκαλος του Ηρακλή στην πολεμική τέχνη.
Ο Πολυδεύκης ήταν ξακουστός πυγμάχος με πολλούς άθλους. Στα κατορθώματα των Διοσκούρων περιλαμβάνονται : η εκστρατεία στην Αθήνα (για να ελευθερώσουν την πεταχτούλα αδερφή τους, την ωραία Ελένη, που την είχε απαγάγει ο Θησέας και την είχε κρύψει στις Αφίδνες, κοντά στα σημερινά Κιούρκα), το κυνήγι του καλυδωνίου Κάπρου, η Αργοναυτική Εκστρατεία και η κατά τη διάρκειά της εξολόθρευση των πειρατών του Ελλήσποντου.
Ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης θεωρούνταν προστάτες των ναυτικών, γιατί έσωσαν την Αργώ από την βέβαιη συντριβή της στα Βραχιά της Θράκης. Στο κατόρθωμά τους αυτό τους βοήθησε ο Ορφέας, που με την θεϊκή του μουσική ημέρωσε τα άγρια κύματα. Τότε, πάνω στα κεφάλια των Διοσκούρων φάνηκαν δύο άστρα και η τρικυμία κόπασε. Το περιστατικό αυτό το είδε ο θείος Γλαύκος και προφήτευες πως στο εξής οι άνθρωποι θα αποκαλούν τους Διόσκουρους « Θεούς Σωτήρες» και θα τους λατρεύουν σαν προστάτες των ναυτικών και των πλοίων. Γι’ αυτό και οι ρωμαίοι συνήθιζαν να βάζουν ομοιώματα των Διοσκούρων στην πρώρα των πλοίων τους, για να έχουν την προστασία τους.
Τα δυο αυτά φώτα που εμφανίστηκαν στα κεφάλια των Διοσκούρων οφείλονται στον ατμοσφαιρικό ηλεκτρισμό και εμφανίζονται σχεδόν πάντα στα ιστία των πλοίων σε καιρό τρικυμίας. Οι αρχαίοι το ονόμαζαν το φαινόμενο αυτό « Διόσκουρους» και το θεωρούσαν σημάδι βελτίωσης του καιρού. Αν εμφανιζόταν ένα μόνο φως, το ονόμαζαν «Φως της ωραίας Ελένης» και το θεωρούσαν κακό οιωνό.
Τώρα πια τα αστεροειδή αυτά Φώτα οι ναυτικοί μας τα ονομάζουν Τελώνια ή Φώτα της Άγιας Ελένης, μια και η λαϊκή μας παράδοση η Αγια Ελένη, η μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, αντικατέστησε την ωραία Ελένη, την αδερφή των Διοσκούρων.
Κατά το μύθο, σε συμπλοκή με τους πρωτοξαδέρφους του Αφαρείδες, Ίδα και Λυγκέα – γιους του Αφαρέα-, σκοτώθηκε ο θνητός Κάστορας, καθώς και οι Αφαρείδες. Ο θάνατος του Κάστορα συγκλόνισε τον αθάνατο Πολυδεύκη, που ζήτησε από τον πατέρα του Δία να πεθάνει και αυτός.
Ο Δίας συγκινήθηκε από τη μεγάλη αδερφική αγάπη και τους έδωσε το προνόμιο να ζει μια μέρα ο ένας μια μέρας ο άλλος. Ακόμα, για να μαθευτεί η αδελφική αυτή αγάπη, τους έκανε αστερισμό των Δίδυμων, για να τους βλέπουν οι άνθρωποι και να παραδειγματίζονται.
Το ζώδιο λοιπόν συμβολίζει τη μέχρι θανάτου αγάπη και φιλία.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ
Ο Καρκίνος είναι ο 4ος ζωδιακός αστερισμός του ζωδιακού κύκλου. Ο Καρκίνος περιλαμβάνει 48 άστρα, από τα οποία κανένα δεν είναι πολύ λαμπρό.
Οι Πλατωνικοί θεωρούσαν τον Καρκίνο τη «Θύρα των Θνητών», μια και πίστευαν ότι απ’ αυτήν περνούσαν οι ψυχές όταν κατέβαιναν από τον ουρανό, για να μπουν στα σώματα των ανθρώπων.
Μυθολογία
Κατά την μυθολογία, ο Καρκίνος είχε σταλεί από τη θεά Ήρα στην προστατευόμενή της Λερναία Ύδρα, ως βοηθός της εναντίον του Ηρακλή.
Έτσι, ο παμμεγεθής Καρκίνος παρενοχλούσε τον Ηρακλή κατά την φοβερή του μάχη εναντίον της Ύδρας, δαγκώνοντάς του το πόδι, ενώ ταυτόχρονα η Ύδρα έσφιγγε και παρέλυε την κνήμη του με το κάτω μέρος του σώματός της.
Με την βοήθεια όμως του Ιόλαου και της φωτιάς, ο Ηρακλής εξόντωσε την Ύδρα και τελικά σύνθλιψε με το πέλμα του το σύμμαχό της Καρκίνο.
Η θεά Ήρα για να ανταμείψει τον Καρκίνο, που σκοτώθηκε εξαιτίας της, τον τοποθέτησε στον ουρανό δίπλα στο κεφάλι της σύμμαχου του Ύδρας – που είχε γίνει από την ΄Ήρα και αυτή αστερισμός- και έτσι σχηματίστηκε το ζώδιο του Καρκίνου, διαιωνίζουν το 2ο θαυμαστό άθλο του Ηρακλή.

ΛΕΩΝ
Ο Λέοντας είναι ο 5ος αστερισμός του ζωδιακού κύκλου• για τους αρχαίους Αιγυπτίους ήταν ιερός, γιατί οι ευεργετικές πλημμύρες του Νείλου συνέπιπταν με την είσοδο του ήλιου στον αστερισμό αυτόν.
Ο Ήλιος διέρχεται από το ζώδιο του Λέοντα τον Ιούλιο, γι αυτόν τον λόγο το λιοντάρι θεωρείται έμβλημα του καύσωνα. Περιλαμβάνει 81 άστρα, το λαμπρότερο άστρο του, οι αρχαίοι το ονόμαζαν Καρδιά του Λέοντα. Ο Ίππαρχος το ονομάζει « μόνον ο εν τη καρδία», ενώ ο Πτολεμαίος, επειδή ήταν βασιλικό άστρο, το ονόμασε Βασιλίσκο.
Πραγματικά, οι αρχαίοι Πέρσες θεωρούσαν τον Βασιλίσκο ως τον αρχηγό των τεσσάρων Βασιλικών άστρων, τον τεσσάρων δηλαδή φυλάκων του ουρανού, που το καθένα κυβερνούσε το 1/4 της ουράνιας σφαίρας. Αυτά ήταν: ο Βασιλίσκος, ο Λαμπάδας, ο Αντάρτης και η Φομαλχώ.
Έτσι, από τους αρχαϊκούς χρόνους ο Λέοντας ήταν έμβλημα δύναμης και μεγαλείου. Από το γεγονός αυτό οι αρχαίοι αστρολόγοι θεωρούσαν ότι όσοι γεννιούνται κάτω από την επίδραση του έχουν εξασφαλισμένη δόξα και δύναμη.
Μυθολογία
Το ζώδιο του Λέοντα συμβολίζει το λιοντάρι της Νεμέας, που γεννήθηκε από την ένωση της Χίμαιρας με τον Όρθρο, γιο του Τυφώνα και της Έχιδνας.
Το είχε αναθρέψει η θεά Ήρα και μετά το εξαπέλυσε στα δάση της Νεμέας, όπου προκαλούσε μεγάλες καταστροφές.
Τελικά, το λιοντάρι αυτό το σκότωσε ο Ηρακλής στον πρώτο του άθλο και το δέρμα του, την λεοντή, τη φορούσε σαν ένδυμα άτρωτο, ενώ το κεφάλι του το έκανε περικεφαλαία.
Ο ζωδιακός αστερισμός του Λέοντα θυμίζει και διαιωνίζει τον πρώτο άθλο του ήρωας μας Ηρακλή.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ
Ο αστερισμός της Παρθένου είναι ο 6ος αστερισμός του ζωδιακού κύκλου. Περιέχει πάνω από 120 άστρα και περιλαμβάνει ένα ολόκληρο σμήνος γαλαξιών.
Μυθολογία
Η Παρθένος συμβολίζει την Περσεφόνη, την κόρη του Δία και της Δήμητρας. Πήρε το όνομα Παρθένος από την παρθενική θεά Δήμητρα, που είναι η θεά μητέρα Γη, η θεϊκή και η παγκόσμια Μητέρα, θεά της ευφορίας της γης (Δη-μήτηρ= Γη-μήτηρ).
Έτσι, ο αστερισμός της Παρθένου ταυτίζεται και με τη Δήμητρα και με την όμορφη Περσεφόνη, που άρεσε στο θεό του Άδη, τον Πλούτωνα, και κάποια στιγμή την ξεμονάχιασε και την άρπαξε, για να την κάνει γυναίκα του.
Η θεά Δήμητρα θύμωσε πολύ που άρπαξε την μοναχοκόρη της ο Πλούτωνας. Πάνω στο θυμό της πρόσταξε τη Γη να μην ανθίσει πια κανένα λουλούδι και να μην καρπίσει κανένα δέντρο. Η Δήμητρα λοιπόν προκάλεσε τέτοια πεινά και καταστροφή στη Γη, που θα κατέστρεφε την ανθρωπότητα.
Ο Δίας μεσολάβησε και έπεισε τον αδερφό του, τον Πλούτωνα, να αφήσει ελεύθερη την Περσεφόνη. Εκείνος δέχτηκε, αλλά μόνο το μισό του χρόνου. Συμφωνήθηκε να μένει έξι μήνες στον Άδη – τις εποχές της νέκρωσης της Φύσης από την Δήμητρα : χειμώνα και φθινόπωρο – και έξι μήνες μαζί με τη μητέρα της και τους άλλους θεούς, όποτε χαρούμενη η Δήμητρα ανανεώνει την βλάστηση και χαρίζει καλοκαιρία: άνοιξη και καλοκαίρι.
Οι αρχαίοι έλληνες τη φαντάζονταν να κρατάει στο δεξί της χέρι ένα κλαδί από φοίνικα και στο αριστερό της ένα στάχυ, ως θεά του θερισμού. Γι’ αυτό το λαμπρότερο άστρο της ονομάζεται Στάχυς.
Σύμφωνα με τον Άρατο, η Παρθένος παριστάνει την θεά Αστραία, κόρη του Δία και της Θέμιδος ή του Τιτάνα Αστραίου και της Ηώς. Η Αστραία ήταν θεά της Αγνότητας και της Δικαιοσύνης, γι’ αυτό ονομαζόταν και Δίκη.
Κατά την διάρκεια του Χρυσού αιώνα της δικαιοσύνης, τον οποίο οι αρχαίοι ποιητές ονόμαζαν αιώνα της Αστραίας, αυτή και οι άλλοι θεοί συγκατοικούσαν με τους ανθρώπους στη Γη. Κατά τον Σιδερού αιώνα, όμως, όταν άρχισαν οι πόλεμοι και οι άνθρωποι παραμέλησαν το δίκαιο και εγκληματούσαν, οι θεοί εγκατέλειψαν τη Γη με πρώτη την Αιδώ, ενώ τελευταία έφυγε η παρθένα θεά Αστραία, που όπως μας λέει ο Οβίδιος πέταξε μακριά από τις ουράνιες περιοχές. Έτσι η Αστραία σχημάτισε το ζωδιακό αστερισμό της Παρθένου. Παριστάνεται συνήθως να κρατάει στο ένα χέρι της το ζυγό της δικαιοσύνης και ένα κλαδί από φοίνικα, και στο άλλο στάχυ ή ένα σπαθί.
Ο περίφημος Λατίνος ποιητής Βιργίλιος επωφελήθηκε από την ωραία αυτή παράδοση, κατά την οποία η επάνοδος του αστερισμού στον ανατολικό Ορίζοντα, πριν την Ανατολή του Ήλιου, θεωρείται ως η επάνοδος νέας εποχής ευδαιμονίας, επικράτησης διαρκούς ειρήνης και αδιάφθορης δικαιοσύνης. Έτσι, την «Δ’ Εκλογή» του, αναφερόμενος στην ειρήνη μεταξύ του Μάρκου Αντωνίου και του Αυγούστου Οκταβιανού (40π.χ.), τη θεωρεί ως αρχή νέας εποχής ευδαιμονίας και –σύμφωνα με τα λεγόμενα της Σίβυλλας- ως μεταβολή του Σιδηρού αιώνα πάλι σε Χρυσό.
Σύμφωνα με μιαν ακόμα εκδοχή, η Παρθένος είναι η Ηριγόνη, η παρθένα κόρη του βασιλιά της Αττικής Ικάριου ή Ιλαρίωνα, που την έκανε αστερισμό ο θεός Διόνυσος.

ΖΥΓΟΣ
Ο Ζυγός είναι ο 7ος ζωδιακός του ζωδιακού κύκλου και περιλαμβάνει 52 άστρα. Τα λαμπρότερα άστρα του φτιάχνουν στον ουρανό ένα σχήμα που μας θυμίζει ένα Ζυγό, δηλαδή μια απλή ζυγαριά.
Ο Ζυγός είναι το μοναδικό ζώδιο του ζωδιακού κύκλου που δεν ανήκει στο ζωικό. Από το γεγονός αυτό φαίνεται ότι η ονομασία του είναι μεταγενέστερη.
Μυθολογία
Στους αρχαϊκούς χρόνους ονομαζόταν Χηλαί Σκορπιού (δαγκάνες του Σκορπιού)και αποτελούσε μέρος του ζωδιακού αστερισμού του Σκορπιού. Μετέπειτα οι Έλληνες τον ονόμασαν Ζυγό, μια ονομασία που οφείλεται στο γεγονός ότι την εποχή του Ίππαρχου έδειχνε την ισότητα ημέρας και νύχτας, αφού ο ζωδιακός αστερισμός αντιστοιχούσε τότε στην φθινοπωρινή ισημερία. Σήμερα όμως, λόγω της μετάπτωσης των ισημερινών, έχει πάρει τη θέση του ο ζωδιακός αστερισμός της Παρθένου.
Κατά την μυθολογία μας, ο Ζυγός συμβόλιζε την δικαιοσύνη ο Δίας, ο πατέρας θεών και ανθρώπων.
Σε άλλη εκδοχή ο Ζυγός ήταν ένα από τα σύμβολα της θεάς Θέμιδος που εθεωρείτο εκπρόσωπος της αμερόληπτης θείας δικαιοσύνης.
Την ονομασία Ζυγός γι’ αυτό το ζώδιο την χρησιμοποίησαν και οι Ρωμαίοι… σύμφωνα με την δική τους μυθολογία, ο Βιργίλιος είπε στον Αύγουστο Οκταβιανό, για να τον κολακέψει, ότι ο Σκορπιός παραμέρισε τις δαγκάνες του, για να αφήσει μια ουράνια θέση στον αυτοκράτορα, είτε για να αναπαυθεί εκεί μετά τον θάνατο του είτε για να τοποθετηθεί το ζώδιο του Ζυγού, που συμβόλιζε την παροιμιώδη δικαιοσύνη του αυτοκράτορα αυτού.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ
Ο Σκορπιός είναι ο 8ος ζωδιακός του ζωδιακού κύκλου. Το πιο λαμπρό του άστρο ονομάζεται Αντάρτης. Ο Αντάρτης βρίσκεται στο μέσο του σώματος του Σκορπιού, γι’ αυτό στην αρχαιότητα, αλλά και σήμερα ονομάζεται « Καρδιά του Σκορπιού». Είναι ένας κόκκινος υπεργίγαντας, 733 λαμπρότερος από τον Ήλιο μας. Πολλές φορές, αναφέρεται εσφαλμένα στη διεθνή βιβλιογραφία ως Άνταρ, από το ομώνυμο αραβικό επικό ποίημα, το οποίο περιγράφει τις περιπέτειες που είχε ο ποιητής και πολεμιστής Άνταρ Ιμπν Σαντάντ, για να κερδίσει την αγάπη της όμορφης
εξαδέρφης του Ίμπιζα.
Μυθολογία
Ο Σκορπιός είναι το μυθολογικό ζώο που, όπως προαναφέραμε, κατά την διαταγή του Απόλλωνα, ή της Γης, σκότωσε το γίγαντα κυνηγό Ωριών.
Ο θεός Απόλλωνας έστειλε το θανατηφόρο Σκορπιό εναντίον του Ωρίωνα, για να ενωθεί ερωτικά, θνητός αυτός, με την αθάνατη θεά Αρτέμιδα.
Μπορεί και η Γη να έστειλε τον Σκορπιό εναντίον του Ωρίωνα, για να τον τιμωρήσει για την καυχησιά του. Πραγματικά, ο μυθικός κυνηγός είχε προσβάλει την Γη, αφού συνεχεία δήλωνε ότι κανένα γήινο ζώο δεν μπορούσε να ξεφύγει από τα βέλη του. Άλλη παραλλαγή αναφέρει ότι η ίδια η Αρτέμιδα διέταξε το Σκορπιό να σκοτώσει τον Ωρίωνα, γιατί αποπειράθηκε να τη βιάσει, ή γιατί θα της το έκλεβε για την ομορφιά του και την ανδρεία του η Ηώ, ή η Ήρα.
Τελικά ο Σκορπιός και ο Ωρίωνας αλληλοεξοντώθηκαν.
Και ο Δίας, αφού τους έκανε αστερισμούς, διέταξε να ανατέλλει ο ένας τη στιγμή που δύει ο άλλος.
Σύμφωνα με τους αρχαίους αστρολόγους, ο θανατηφόρος Σκορπιός ήταν το ζώδιο της ταραχής και του θανάτου, μια και ήταν συνδεδεμένος με το φόνο του Ωρίωνα.
Ο τεράστιος Σκορπιός συμβολίζει το μυθολογικό ζώο που έγινε αιτία της κατακεραυνώσης του Φαέθοντα από το Δία. Μόλις ο Φαέθοντας, που οδηγούσε το άρμα του Φοίβου- Ήλιου είδε τον φοβερό Σκορπιό στον ουρανό, ταράχτηκε τόσο πολύ, ώστε έχασε την ψυχραιμία του και εγκατέλειψε τα ηνία του άρματος του πατέρα του.
Επακολούθησε το αφήνιασα των άλογων, που είχε σαν αποτέλεσμα να ανεβοκατεβαίνει ο Ήλιος, απειλώντας με καταστροφή τη Γη. Ευτυχώς ο Δίας έσωσε τη Γη και τιμώρησε σκληρά τον άπειρο Φαέθοντα για την απερισκεψία του. Τον κατακεραύνωσε, και έτσι αυτός βρήκε τραγικό θάνατο, πέφτοντας νεκρός στις όχθες του Ηριδανού ποταμού, στα νερά του οποίου βυθίζεται συνεχώς ο πιστός του φίλος Κύκνος.

ΤΟΞΟΤΗΣ
Ο Τοξότης είναι ένας από τους σπουδαιότερους αστερισμούς, μια και περιέχει τις πυκνότερες περιοχές του Γαλαξία μας. Είναι αστερισμός πλούσιος σε αστρικά σμήνη.
Μυθολογία
Το ζώδιο του Τοξότη παριστάνει τον προστάτη του κυνηγιού και των κυνηγών Κένταυρο Χείρωνα, γιο του Κρόνου, που τον γέννησε με την Ωκεανία Φιλύρα, αφού μεταμορφώθηκε σε άλογο.
Ο Κένταυρος Χείρωνας, αφού εκπαιδεύτηκε από τον Απόλλωνα και την Άρτεμη στη βοτανολογία, τη μουσική, την αστρονομία και την ιατρική, έγινε ο σπουδαίος δάσκαλος των πιο γνωστών ηρώων της αρχαιότητας.
Μαθητές του ήταν: ο Ιάσονας, οι Διόσκουροι (Κάστορας και Πολυδεύκης), ο Ηρακλής, ο Πηλέας, ο Αχιλλέας, ο θεός της Ιατρικής Ασκληπιός και άλλοι.
Ο θάνατος του Κενταύρου Χείρωνα σχετίζεται με τον 3ο άθλο του Ηρακλή, τον Ερύμανθο Κάπρο. Κυνηγώντας τον λοιπόν ο Ηρακλής, ένα βέλος από το τόξο του, βουτηγμένο στο δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας, χτύπησε κατά λάθος το δάσκαλο και φίλο του Κένταυρο Χείρωνα.
Ο Χείρωνας δεν μπορούσε να υποφέρει τους φριχτούς πόνους και, επειδή ήταν αθάνατος, παραιτήθηκε από την αθανασία του, την οποία πρόσφερε στον Τιτάνα Προμηθέα. Ο Δίας συγκινήθηκε πολύ από το τραγικό τέλος του Κενταύρου Χείρωνα και τον έκανε αστερισμό γνωστό σαν τοξότη, λόγω της δεινής τοξευτικής του ικανότητας.
Ο Κένταυρος Χείρωνας, ο σπουδαίος δάσκαλος όλων σχεδόν των μυθολογικών ηρώων, βρίσκεται δικαίως μεταξύ των αστερισμών, αφού σ’ αυτόν αποδίδεται η πρώτη ταξινόμηση των άστρων και η πρώτη απεικόνισή τους σε ουράνια σφαίρα.
Αυτήν την ουράνια σφαίρα παρέδωσε ο Χείρωνας στον αγαπημένο του μαθητή Ιάσονα, για να βοηθήσει τους Αργοναύτες στον προσανατολισμό τους κατά τον θρυλικό ταξίδι τους στην Κολχίδα.

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ
Ο Αιγόκερως είναι ο 10ος αστερισμός του ζωδιακού κύκλου και περιβάλλεται από τους αστερισμούς του Αετού, του τοξότη, του Μικροσκοπίου και του Νότιου Ιχθύος.
Περιέχει 48 άστρα χωρίς να είναι κανένα ιδιαίτερα λαμπρό. Ο Αιγόκερως ανήκει στο νότιο ημισφαίριο του ουρανού και αρχίζει να φαίνεται ορατός από την Ελλάδα στα μέσα Ιουνίου, προς το νότο.
Οι Πλατωνικοί ονόμαζαν τον Αιγόκερω «Πύλη των Θεών», γιατί πίστευαν ότι οι ανθρώπινες ψυχές, μετά τον θάνατο των ανθρώπων, περνούσαν από το ζώδιο αυτό πριν φτάσουν στον ουρανό.
Μυθολογία
Η μυθολογία μας αναφέρει ότι οι θεοί, κατά την διαμάχη τους με τους Γίγαντες, εγκατέλειψαν τον Όλυμπο και βρήκαν καταφύγιο στη φιλόξενη Αίγυπτο, όπου μεταμορφώθηκαν σε ζώα, για να γλιτώσουν από την καταδίωξη των Γιγάντων.
Έτσι, ο τραγοπόδαρος θεός Πάνας, για να γλιτώσει από τον Τυφώνα -ένα θεριό με εκατό κεφάλια και πύρινη μάτια- που τον κυνηγούσε, μεταμορφώθηκε σε Αίγα (Κατσίκα). Η διαφυγή του όμως δεν ήταν εύκολη. Για να ξεφύγει από τον Τυφώνα, ρίχτηκε στα νερά του ποταμού Νείλου. Επειδή όμως δυσκολευόταν να κολυμπήσει, έγινε αμφίβιος, ενώ το πίσω μέρος του σώματός του μεταμορφώθηκε σε ουρά ψαριού. Ο Αιγόκερως, το ζώδιο που παριστάνεται με σώμα κατσίκας και ουρά ψαριού, είναι -σύμφωνα με τον Ερατοσθένη- ο μεταμορφωμένος Πάνας.
Σύμφωνα με μια άλλη μυθολογική εκδοχή, ο Αιγόκερως είναι ο Αιγίπαν• γιος του Δία και της Αίγης, συζύγου του τραγοπόδαρου θεού Πάνα. Από αυτούς τους δυο πήρε και το όνομά του Αιγίπαν (Αίγη+Παν). Εξωτερικά έμοιαζε με τον Πάνα, ήταν δηλαδή και αυτός τραγοπόδαρος. Κατ’ άλλους, είχε σώμα κατσίκας και ουρά ψαριού, γεγονός που εξηγεί την περίεργη μορφή του Αιγόκερω, ενώ ο Πλούταρχος στα Ηθικά του τον παραλληλίζει με τον θεό των Λατίνων Σιλβανό.
Κατά τον Απολλόδωρο, ο Αιγίπαν μαζί με τον Ερμή πρόσφεραν μεγάλη υπηρεσία στον πατέρα τους, Δία, όταν αυτός ήταν αιχμάλωτος του Γίγαντα Τυφώνα. Ο Τυφώνας είχε αφαιρέσει τα νεύρα των χεριών και των ποδιών του Δία και τα είχε κρύψει στο Κωρύκειο Άντρο της Κιλικίας, μέσα σε δέρμα αρκούδας.
Ο Αιγίπαν και ο Ερμής τα έκλεψαν και τα ξαναπροσάρμοσαν στο σώμα του Δία, που ανέκτησε τις δυνάμεις του και τελικά νίκησε τον Τυφώνα.
Ο Δίας, από ευγνωμοσύνη, τοποθέτησε τον Αιγίπαν στον έναστρο ουρανό, στον αστερισμό του Αιγόκερω. Η εκδοχή αυτή, όπως και η προηγούμενη, εξηγεί την περίεργη μορφή του Αιγόκερω, δηλαδή της κατσίκας με την ουρά του ψαριού, με την οποία παριστάνεται πάντα το ζώδιο αυτό στους αστρονομικούς ουράνιους χάρτες.
Σε άλλη μια άλλη μυθολογική εκδοχή, ο Αιγόκερως συμβολίζει την Αίγα Αμάλθεια με το γάλα της οποίας τράφηκε στην Κρήτη ο Δίας όταν ήταν μωρό. Από την ευγνωμοσύνη του ο Δίας, μόλις η Αμάθεια πέθανε, την έκανε αστερισμό και ένα από τα δυο κέρατα της τα έδωσε στις Νύφες Ελίκη και Κυνόσουρα, που τον φρόντιζαν στο Ισαίο Άντρο. Το Δώρο αυτό από τότε μέχρι σήμερα ονομάζεται «Κέρας της Αλμαθείας» ή «Κέρας της Αφθονίας»• οποίος το έχει μπορεί να αποκτήσει ό,τι επιθυμεί.
Από αυτό προέρχεται και η λατινική λέξη «κορνουκόπια», που δηλώνει αφθονία Αγάθων. Ακόμα, με το δέρμα της Αλμαθείας, που ήταν άτρωτο, ο Δίας έντυσε την ασπίδα του, που ονομάστηκε Αιγίδα και προστάτευε ολοκληρωτικά οποίο την κρατούσε. Από αυτό προέρχεται η σημερινή έκφραση: «υπό την αιγίδα…», που σημαίνει υπό την προστασία κάποιου.
Η εκδοχή αυτή εξηγεί την ονομασία του αστερισμού (Αίγα+κέρας= Αιγόκερως), αλλά όχι την περίεργη μορφή του.

ΥΔΡΟΧΟΟΣ
Ο Υδροχόος είναι ο 11ος αστερισμός του ζωδιακού κύκλου. Είναι εκτεταμένος αστερισμός με πάνω από 100 άστρα, αλλά δεν περιέχει κανένα άστρο ιδιαίτερα λαμπρό.
Πιστεύεται ότι ο υδάτινος χαρακτήρας του αστερισμού οφείλεται στο γεγονός ότι ο Ήλιος διέρχεται από το ζώδιο αυτό την εποχή των βροχών. Γι’ αυτό και άλλοι γειτονικοί αστερισμοί, όπως Ιχθύς, ο Νότιος Ιχθύς, το Κήτος και Ηριδανός, έχουν σχέση με το υγρό στοιχείο.
Μυθολογία
Ο Υδροχόος παριστάνει τον Γανυμήδη, τον ωραιότερο νέο της αρχαιότητας, που τον άρπαξε ο Δίας, για να τον κάνει οινοχόο του στον Όλυμπο και να παίρνουν από τα χέρια του αυτός και οι άλλοι θεοί το κρασί και το νέκταρ.
Τρία άστρα του αστερισμού παριστάνουν την Υδρία που κρατάει στα χέρια του ο Γανυμήδης. Από το στόμιό της χύνεται νερό προς το γειτονικό αστερισμό του Νότιου Ιχθύος.
Ο Γανυμήδης ήταν γιος του Τρώα και της Καλλιρρόης και ο ωραιότερος άντρας που γέννησε η Φύση. Ο Δίας ζήλεψε την ομορφιά του παλικαριού και με την μορφή του αετού, του άρπαξε το θνητό Γανυμήδη, για να του χαρίσει την αιώνια ομορφιά και αθανασία.
Στον απαρηγόρητο πατέρα του, τον Τρώα, ο Δίας χάρισε τα περίφημα άλογά του, αυτά που στη συνεχεία έγιναν η αιτία να θανατωθεί από τον Ηρακλή ο βασιλιάς της Τροίας, ο πονηρός Λαομέδοντας.
Ο Δίας εγκατέστησε τον Γανυμήδη στον Όλυμπο ως οινοχόο των Θεών, γεγονός που προκάλεσε την ζήλια της Ήρας, αλλά και της κόρης της Ήβης, η οποία ήταν μέχρι τότε οινοχόος των Θεών.
Οι συνεχείς πιέσεις αυτών των δυο γυναικών ανάγκασαν τον Δια να μεταμορφώσει τον νεαρό ευνοούμενό του στον αστερισμό του Υδροχόου, χαρίζοντας του αιώνια αθανασία.

ΙΧΘΥΣ
Ο αστερισμός των Ιχθύων, το 12ο και τελευταίο ζώδιο του ζωδιακού κύκλου. Ο μεγάλος αυτός αστερισμός περιλαμβάνει 76 άστρα, αλλά κανένα ιδιαίτερα λαμπρό.
Μυθολογία
Σύμφωνα με την μυθολογία μας, οι δυο Ιχθύς παριστάνουν την Αφροδίτη και τον Έρωτα, που εγκατέλειψαν τον Όλυμπο μαζί με τους άλλους θεούς και κατέφυγαν στην Αίγυπτο, κατά την διάρκεια της Γιγαντομαχίας.
Εκεί μεταμορφώθηκαν σε ζώα, για να γλιτώσουν από την καταδίωξη του Γίγαντα Τυφωέα ή Τυφώνα, γιου του Ταρτάρου και της Γης.
Η Αφροδίτη και ο γιός της ο Έρωτας, μετά από πολλές περιπλανήσεις έφτασαν στον ποταμό Ευφράτη κι εκεί έπεσαν μέσα στο ποτάμι, μεταμορφωμένοι σε ψάρια, που κατά την μυθολογία παριστάνουν τον αστερισμό των Ιχθύων.
Σε άλλη παρόμοια εκδοχή, οι Ιχθύς είναι τα δυο ψάρια που οδήγησαν την Θεϊκή δυάδα σε ασφαλές καταφύγιο, όταν έπεσαν στον Ευφράτη, για να σωθούν από τον Γίγαντα Τυφώνα που τους κυνηγούσε.
Οι Θεοί, από ευγνωμοσύνη τους, τοποθέτησαν τα δυο ψάρια στον ουρανό και σχηματίστηκε το ζώδιο των Ιχθύων.
Κατά μια άλλη εκδοχή, οι δυο Ιχθύς είναι τα δυο δελφίνια που συνόδευαν το θεό της θάλασσας Ποσειδώνα στις διάφορες μετακινήσεις του.

«ΤΑ ΑΣΤΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΟΥΣ»
 Στράτου Θεοδοσίου – Μάνου Δανέζη
Εκδόσεις: δίαυλος

astro.forumup

Read Full Post »

Μυθολογία και ζώδια

ΚΡΙΟΣ. Είναι το πρώτο ζώδιο και αντιπροσωπεύει το χρυσόμαλλο δέρας του Ιάσονα αλλά και το αξίωμα της βασιλείας.
Οι Αιγύπτιοι της πτολεμαϊκής περιόδου ταύτιζαν τον αστερισμό με τον Αμμωνα Δία: «Οταν ο Διόνυσος βρισκόταν στην Αφρική, εμφανίστηκε εκ θαύματος ένα ιπτάμενο κριάρι και τον οδήγησε σ’ ένα μέρος όπου ο στρατός του θα έβρισκε νερό», αναφέρει η Μακ Ντόναλντ. «Σε αντάλλαγμα, ο θεός τοποθέτησε το κριάρι ανάμεσα στα άστρα. Στο σημείο εκείνο οι Αιγύπτιοι έχτισαν ένα ναό προς τιμή του Αμμωνα Δία και το άγαλμα του έφερε στην κεφαλή κέρατα κριαριού. Το μαντείο του Αμμωνα ισχυριζόταν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν γιος του Αμμωνα και πολλοί ήταν οι καλλιτέχνες που τον απεικόνιζαν με κέρατα κριαριού».
Ισως τα κέρατα κάνουν τους γεννημένους στο ζώδιο του Κριού παθιασμένους και παρορμητικούς: «Ρισκάρουν, είναι γενναίοι, πιστοί και αφοσιωμένοι σε παγκόσμιους σκοπούς».

 

ΤΑΥΡΟΣ. Ορισμένοι τον συνδέουν με τον κρητικό ταύρο που έπιασε ο Ηρακλής κι άλλοι με τον Δία που απήγαγε την Ευρώπη -τη σκηνή ζωγράφισε και ο Βερονέζε στην «Αρπαγή της Ευρώπης». Δύο ομάδες άστρων, οι Υάδες και οι Πλειάδες συνθέτουν τον Ταύρο. «Η κλασική αρχαιολόγος Τζόαν Κόνελι υποστηρίζει ότι η θυσία των Υάδων απεικονίζεται στη ζωφόρο του Παρθενώνα», αναφέρει η συγγραφέας.
Οι Ζουλού, πάλι, συνδέουν τον αστερισμό με έναν μεγάλο λευκό ταύρο που μούγκριζε δυνατά με αλλαζονεία, νιώθοντας ότι βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου, ώσπου ο ταύρος της Σελήνης τον εκτόξευσε στην άκρη του σύμπαντος. Για τους Ζουλού, οι Ταύροι είναι ιδιαίτερα επιθετικοί και καυχησιάρηδες, χαρακτηριστικά που δεν γνωρίζουμε αν είχαν ο Φρόιντ, ο Μαρξ, ο Σέξπιρ, αλλά και η Αικατερίνη η Μεγάλη, που ανήκαν στο ζώδιο αυτό.

ΔΙΔΥΜΟΙ. Αυτός ο αστερισμός έχει επικρατήσει στην παράδοση ως ζευγάρι, «υποδηλώνοντας τις δυαδικότητες της ζωής, όπως η νύχτα και η μέρα ή η ζωή και ο θάνατος». Οι αρχαίοι μας πρόγονοι ταύτιζαν τα δύο άστρα με τους δίδυμους γιους του Δία, Κάστορα και Πολυδεύκη, τους γνωστούς Διόσκουρους.
Οι Δίδυμοι έχουν πυροδοτήσει διάφορες ερμηνείες. Οι Εσκιμώοι λένε ότι είναι οι πάσσαλοι ενός ιγκλού, οι Αραβες τους ονομάζουν «δύο παγόνια, δύο γαζέλες ή δύο φυτά που ανθίζουν». Οι χριστιανοί πίστευαν ότι ήταν άγγελοι ή ακόμα ο Αδαμ και η Εύα και οι Ιταλοί τους ταυτίζουν με τον Ρώμο και το Ρωμύλο. Πιθανόν λόγω της δυαδικότητας του ζωδίου, όσοι ανήκουν σε αυτό «δίνουν βάρος στις διαφορετικές απόψεις και απολαμβάνουν την αλλαγή», σύμφωνα με τη συγγραφέα.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ. Μπορεί να μοιάζει με καβούρι, όμως οι περιγραφές διαφέρουν: οι Ρωμαίοι τον έβλεπαν σαν αστακό ή σαν χταπόδι, οι λαοί της Μεσοποταμίας σαν χελώνα και οι Αιγύπτιοι σαν το ιερό τους σκαθάρι, σύμβολο της αθανασίας.
Αντιθέτως, στη χαλδαϊκή και πλατωνική φιλοσοφία ο Καρκίνος ήταν ένας αγωγός από τον οποίο περνούσαν οι ψυχές στη γήινη υπόστασή τους. Μάλιστα, ένας χαλδαίος ιερέας προφήτεψε ότι η Γη θα χανόταν από πλημμύρες όταν οι πλανήτες θα συναντιούνταν στον Καρκίνο.
Πιθανόν, αυτή η «άρνηση» να βγήκε στα γραπτά του Κάφκα, του Οργουελ, του Προυστ, οι οποίοι ήταν Καρκίνοι. Το ζώδιο, όμως, έχει και την αρετή της επιμονής, που συμβολίζουν οι δαγκάνες του.

ΛΕΩΝ. Δεν είναι τυχαία ένα σταθερό ζώδιο της φωτιάς, με κυβερνήτη τον ήλιο και κυρίαρχο χρώμα το πορτοκαλί. Σύμφωνα με την αστρολογία, ένας «ηγέτης», όπως ο βασιλιάς των ζώων, οργανωτικός, γενναιόδωρος και μελοδραματικός, που βρίσκει επαλήθευση στα πρόσωπα του Ναπολέοντα και του Μουσολίνι.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, πάντως, προσέχοντας τα λιοντάρια που βουτούσαν στα νερά του Νείλου για να δροσιστούν, τα αποτύπωσαν στη συνέχεια στον ηλιακό τους δίσκο. Στην Εφεσο, στην Αθήνα, στην Ολυμπία υπήρχαν στην αρχαιότητα συντριβάνια με προτομές λιονταριών – και… κακές απομιμήσεις τους σήμερα στα εξοχικά.
Το έμβλημα του Αγίου Μάρκου του Ευαγγελιστή είναι ένα λιοντάρι. Συχνά εμφανίζεται στην οικοσημολογία, ενώ χρησιμοποιήθηκε και στο θυρεό της Αγγλίας. Μερικοί αστρολόγοι της Μεσογείου υποστήριζαν ότι η Σφίγγα, με σώμα λιονταριού και κεφάλι γυναίκας, είναι μια σύνθεση του Λέοντα και της Παρθένου.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ. «Η μοναδική γυναίκα του ζωδιακού κύκλου, γι’ αυτό συνδυάζει όλες τις πυχές του θηλυκού: την παρθένα, τη δέσποινα και την ηλικιωμένη», αναφέρει η Μακ Ντόναλντ. Συσχετίζεται με τη Δήμητρα ή την κόρη της Περσεφόνη, είναι πηγή γονιμότητας και σύμβολο της ώριμης σοδειάς, γι’ αυτό συχνά εικονίζεται με στάχυ.
Αλλωστε, το μεγαλύτερο άστρο της Παρθένου είναι ο Στάχυς που οι Σουμέριοι ονόμαζαν «αυλάκι». Σύμφωνα με τον ερευνητή Ε. Κ. Κρουπ: «Το αυλάκι είναι το αιδοίο του χωραφιού. Πριν από τη σπορά, το αυλάκι είναι παρθένο. Μετά τη σπορά, όμως, έχει αποκτήσει νέα ζωή. Ο Ομηρος γράφει στην Οδύσσεια… ότι η Δήμητρα έκανε έρωτα με τον Ιάσιο για πρώτη φορά σε οργωμένο αυλάκι χέρσας γης…»
Η Παρθένος ταυτίζεται με τη μητέρα θεά που κυριαρχούσε στη Μεσόγειο, οι Ινδοί την αποκαλούσαν «μητέρα του Κρίσνα», οι Ρωμαίοι την ταύτιζαν με τη θεά που γυρνούσε τον τροχό της τύχης. «Μια από τις τελευταίες μεταμφιέσεις της ήταν η Παρθένος Μαρία».

ΖΥΓΟΣ. Το μοναδικό άψυχο ζώδιο αντιπροσωπεύει ισορροπία και φωτιά για τους Ινδούς, τη φθινοπωρινή ισημερία για τους Αιγύπτιους, εξουσία και αίσθημα δικαιοσύνης για τους Ρωμαίους. «Ισως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι οι πρώτοι παρατηρητές ήθελαν να τιμήσουν το ιδανικό της δικαιοσύνης», επισημαίνει η συγγραφέας. «Πιο κυνικά, η ζυγαριά μπορεί να είχε τοποθετηθεί στον ουρανό για να υποδείξει την απουσία δικαιοσύνης στη Γη».
Αλλοι λαοί, όπως οι Ζουλού τονίζουν την ιδιότητα του «δικαστή» να μεταμορφώνεται άλλοτε σε άντρα κι άλλοτε σε γυναίκα προκειμένου να παίρνει σοφές αποφάσεις. Αντίστοιχα και «ο μάντης Τειρεσίας έζησε τόσο ως άντρας όσο και ως γυναίκα. Εκνεύρισε την Ηρα όταν τον ρώτησε ποιος είχε μεγαλύτερη σεξουαλική ευχαρίστηση, και εκείνος της απάντησε ότι η ευχαρίστηση του άντρα ήταν πολύ μεγαλύτερη από της γυναίκας».
Οι Ζυγοί πάντως έχουν την αίσθηση της ομορφιάς και της ισορροπίας, ενώ λουλούδι τους είναι η ορχιδέα. Μπορεί, ακόμα, να γίνουν ποιητές, μουσικοί, δραματουργοί, ηθοποιοί. Ανάμεσά τους, οι Μπριζίτ Μπαρντό, Σάρα Μπερνάρ, Φραντς Λιστ, Φρίντριχ Νίτσε, Γκορ Βιντάλ, Τιντορέτο, Οσκαρ Ουάιλντ.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ. «Είναι σκορπιούς γεμάτη, αγάπη μου, η ψυχή μου», έγραφε ο Σέξπιρ, ενώ ο Τσαρλς Μπέρσφιλντ σε μια υπέροχη υδατογραφία του απεικόνισε τον αστερισμό του Ωρίωνα, που, σύμφωνα με το μύθο, τσιμπήθηκε από σκορπιό της Αρτεμης.
Αυτό το ζώδιο κι αν έχει ετερόκλητους συμβολισμούς! Οι Ελληνες πίστευαν ότι είναι απειλή για το φως, οι Πολυνήσιοι έβλεπαν δύο αδέλφια που ξέφυγαν από την κακομεταχείριση των γονιών τους, οι Κινέζοι το αποκαλούσαν «το καλάθι με τα χερούλια», που ήταν σημαντικό για την εκτροφή μεταξοσκωλήκων. Στην κλασική παράδοση είναι η δύναμη του σκότους, ακόμα και ο θάνατος.
«Τη διττή φύση των Σκορπιών τονίζουν το νούφαρο (πανέμορφο από πάνω αλλά ριζωμένο στη λάσπη) και ο αλεξανδρίτης που άλλάζει το χρώμα του από πράσινο στις ακτίνες του ήλιου σε βαθύ κόκκινο στο τεχνητό φως».

ΤΟΞΟΤΗΣ. Ενα από τα τέσσερα ανθρώπινα ζώδια, αν και στη δυτική παράδοση συχνά εμφανίζεται σαν Κένταυρος, με τόξο και βέλη. Ισως γι’ αυτό οι αστρολόγοι εκτιμούν ότι οι Τοξότες πετυχαίνουν το στόχο με τα λόγια τους, είναι πιστοί φίλοι, αισιόδοξοι, ειλικρινείς και αγαπούν την περιπέτεια.
«Συμβολικά, ο Κένταυρος ενσωματώνει τη δυαδικότητα της Ενκιντού (του κτήνους-ανθρώπου που φέρθηκε με πολιτισμένο τρόπο) και του Γκιλγκαμές (του πολιτισμένου ανθρώπου που συμπεριφέρθηκε σαν Ζώο».
Σε σουμεριακές επιγραφές ο τοξότης αναφέρεται ως θεός του πολέμου, οι χριστιανοί τον σύγκριναν με ένα νεαρό παιδί που πετάει βέλη, ενώ οι Αραβες ταύτιζαν το σχήμα του με στρουθοκαμήλους που επέστρεφαν ή πήγαιναν στο Γαλαξία για να πιούν νερό.
Ο Τοξότης ενέπνευσε τον Ρούμπενς στο έργο του «Νύμφη και σάτυρος», ενώ ο Τζότο στην «Αλληγορία της υπακοής» βάζει τον Κένταυρο στη σκηνή όπου ο Αγιος Φραγκίσκος παντρεύεται την Υπακοή. Ετσι, δείχνει ότι υποτάχθηκαν οι παγανιστικές παρορμήσεις του Αγίου.

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ. Στα λατινικά (capricorn) σημαίνει «το κέρατο της κατσίκας». Οι Σουμέριοι έδωσαν στον αστερισμό κεφάλι κριαριού. Οι Ζουλού τον χαρακτηρίζουν πρόβατο της θάλασσας. Οι αρχαίοι Ελληνες τον ταύτιζαν με την Αμάλθεια, τη νύμφη που τάιζε το Δία όταν ήταν βρέφος και ενέπνευσε τον γλύπτη Τζαν Λορέντσο Μερνίνι.
Οσο για τους Αραβες «τον έβλεπαν σαν «τύχη εκείνων που θυσιάζουν» μικρά κατσικάκια σε μια γιορτή γύρω στις 25 Δεκεμβρίου. Οι χριστιανοί θεωρούσαν αυτή την ημερομηνία τη γενέθλια ημέρα του Χριστού, όπως οι αρχαίοι Πέρσες τη θεωρούσαν τη γενέθλια ημερα του θεού Μίθρα», σημειώνει η Μάριαν Μακ Ντόναλντ, που εκτιμά ότι οι Αιγόκεροι «γίνονται καλοί ακαδημαϊκοί, αρχιτέκτονες και σταυροφόροι. Γενικά πετυχαίνουν σε οτιδήποτε απαιτεί σκληρή δουλειά». Αιγόκερος και η ίδια, κάτι παραπάνω θα ξέρει.

ΥΔΡΟΧΟΟΣ. Από το 2000 διανύουμε την εποχή του Υδροχόου και οι αξίες που τη σηματοδοτούν είναι ο ανθρωπισμός και η δημιουργική αλλαγή. Στο παρελθόν, όμως, οι διάφοροι πολιτισμοί συνέδεσαν τον αστερισμό «που ρίχνει νερό» με κατακλυσμούς και άλλες καταστροφές.
Ο «κεραστής» του ζωδιακού κύκλου ταυτίστηκε και με τον Γανυμήδη, που γοήτευσε τον Δία γι’ αυτό και αποφάσισε να τον απαγάγει -εκφραστικά αναπαριστά τον μύθο ο Ρούμπενς στον «Βιασμό του Γανυμήδη».
«Δεν υπάρχει αμφιβολία, τουλάχιστον σύμφωνα με τη λογοτεχνική παράδοση, ότι ο Γανυμήδης υπηρέτησε το Δία με πολλούς τρόπους», σημειώνει η συγγραφέας. «Ο Ρόμπερτ Γκρέιβς εντόπισε ότι η ετυμολογία του ονόματος Γανυμήδης σημαίνει «αγαλλίαση στα γεννητικά όργανα» ή «ανδρική σεξουαλική ικανότητα». Στην Ελλάδα και τη Ρώμη οι ομοφυλόφιλοι θεωρούσαν ότι αυτός ο μύθος είναι η θεϊκή δικαίωση της σεξουαλικής τους προτίμησης».

ΙΧΘΥΕΣ. Δύο ψάρια που κολυμπούν στην περιοχή του ουρανού που ονομάζεται θάλασσα και ενώνονται με μια αλυσίδα αποτελούν το τελευταίο ζώδιο. Οι Ζουλού αφηγούνται μια ρομαντική ιστορία γι’ αυτόν τον αστερισμό: Ενα ζευγάρι δελφινιών προσπαθούσε να βρει στο βυθό το μαργαριτάρι της ζωής που έχασε η Μητέρα Γη, όμως ένα τέρας έφαγε το ένα δελφίνι. Η Μητέρα Γη για να τα παρηγορήσει τα ένωσε για πάντα, σαν αστέρια στους ουρανούς.
Η λέξη ΙΧΘΥΣ είναι και ένα από τα σύμβολα του Χριστού -σημαίνει Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ. Εγινε το κρυφό σύμβολο των καταδιωκόμενων χριστιανών στη Ρώμη, αντιπροσωπεύει όμως και τα ψάρια που χρησιμοποίησε ο Χριστός για να ταΐσει το πλήθος.
Το χρώμα της θάλασσας, τα μαργαριτάρια και οι φεγγαρόπετρες ταιριάζουν στους Ιχθείς, που έχουν τάση προς την ονειροπόληση αλλά και τη δημιουργικότητα. Αυτές οι ιδιότητες φαίνεται πως συνδυάζονται σε καλλιτέχνες που ανήκουν στο ζώδιο, όπως οι Σοπέν, Χέντελ, Μιχαήλ Αγγελος, Ρενουάρ κ.ά.

married.pblogs

Read Full Post »